(آیه 159) این آیه نیز ناظر به حوادث احد است زیرا بعد از مراجعت مسلمانان از احد، کسانى که از جنگ فرار کرده بودند اطراف پیامبر را گرفته و ضمن اظهار ندامت، تقاضاى عفو و بخشش مى کردند. خداوند در این آیه عفو عمومى آنها را صادر کرد و پیامبر(ص) با آغوش باز، توبه کاران را پذیرفت.

نخست به یکى از مزایاى اخلاقى پیامبر(ص) اشاره کرده مى فرماید: «به (برکت) رحمت الهى، در برابر آنان [= مردم]   نرم (و مهربان) شدى; و اگر خشن و سنگدل بودى، از اطراف تو، پراکنده مى شدند» (فَبِمَا رَحْمَة مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ).

«فظّ» به معنى کسى است که سخنانش تند و خشن است. «غلیظ القلب» به کسى گویند که انعطاف و محبّت از خود نشان نمى دهد. بنابراین، فظّ در مورد خشونت در سخن و غلیظ القلب در مورد خشونت در عمل به کار مى رود.

سپس دستور مى دهد: «پس آنها را ببخش و براى آنها آمرزش بطلب» (فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ).

بعد از فرمان عفو عمومى، براى زنده کردن شخصیت مسلمانان و تجدید حیات فکرى و روحى آنان، دستور مى دهد: «و در کارها، با آنان مشورت کن» و رأى آنها را بخواه (وَ شَاوِرْهُمْ فِى الاَْمْرِ).

گرچه جمله فوق مفهوم وسیعى دارد ولى مسلّم است که پیامبر(ص) در احکام الهى هرگز با مردم مشورت نمى کرد، بلکه در آنها صرفاً تابع وحى بود.

سپس قرآن مى افزاید: «امّا هنگامى که تصمیم گرفتى، (قاطع باش و) بر خدا توکّل کن; زیرا خداوند متوکّلان را دوست دارد» (فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَوَکِّلِینَ).

همان اندازه که هنگام مشورت باید نرمش و انعطاف به خرج داد، در موقع اتّخاذ تصمیم نهایى باید قاطع بود. بنابراین، پس از برگزارى مشاوره و روشن شدن نتیجه مشورت، باید هرگونه تردید و آراء پراکنده را کنار زد و با قاطعیت تصمیم گرفت. این همان چیزى است که در آیه فوق از آن تعبیر به «عزم» شده است و آن تصمیم قاطع مى باشد.

در ضمن از این آیه استفاده مى شود که توکّل باید بعد از مشورت و استفاده از همه امکاناتى که انسان در اختیار دارد قرار گیرد.