(آیه 6) در آیات سابق بحثهاى گوناگونى درباره «طیّبات جسمى و مواهب مادّى» مطرح شد، در این آیه به «طیّبات روح» و آنچه باعث پاکیزگى جان انسان مى گردد اشاره شده است. همچنین قسمت قابل ملاحظه اى از احکام وضو، غسل و تیمّم که موجب صفاى روح است تشریح گردیده. نخست به افراد باایمان خطاب کرده، احکام وضو را به این ترتیب بیان مى کند: «اى کسانى که ایمان آورده اید! هنگامى که به نماز مى ایستید، صورت و دستها را تا آرنج بشویید; و سر و پاها را تا مفصل [= برآمدگى پشت پا] مسح کنید» (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا إِذَا قُمْتُمْ إِلَى الصَّلَوةِ فَاغْسِلُوا وُجُوهَکُمْ وَ أَیْدِیَکُمْ إِلَى الْمَرَافِقِ وَامْسَحُوا بِرُءُوسِکُمْ وَ أَرْجُلَکُمْ إِلَى الْکَعْبَیْنِ).

بنابراین، فقط حدّ شستن دست براى وضو در آیه ذکر شده، امّا کیفیت آن در سنّت پیامبر که بهوسیله اهل بیت(ع) به ما رسیده آمده است و آن شستن آرنج است به طرف سر انگشتان.

سپس به توضیح حکم غسل پرداخته مى فرماید: «و اگر جنب باشید، خود را بشویید» و غسل کنید (وَ إِنْ کُنْتُمْ جُنُبًا فَاطَّهَّرُوا).

روشن است که مراد از جمله «فَاطَّهَّرُوا»، شستن تمام بدن مى باشد.

«جُنُب»، همان طور که در ذیل آیه 43 سوره نساء گذشت، به معنى دورشونده است و اگر شخص جنب به این عنوان نامیده مى شود به خاطر آن است که باید در آن حال، از نماز و توقّف در مسجد و مانند آن دورى کند.

ضمناً از اینکه قرآن در آیه فوق مى گوید به هنگام نماز اگر جنب هستید غسل کنید، استفاده مى شود که غسل جنابت، جانشین وضو نیز مى گردد.

سپس به بیان حکم تیمّم پرداخته مى فرماید: «و اگر بیمار یا مسافر باشید، یا یکى از شما از محل پستى آمده ]= قضاى حاجت کرده[، یا با زنان تماس گرفته (و آمیزش جنسى کرده اید)، و آب (براى غسل یا وضو) نیابید، با خاک پاکى تیمّم کنید» (وَ إِنْ کُنْتُمْ مَرْضَى أَوْ عَلَى سَفَر أَوْ جَاءَ أَحَدٌ مِنْکُمْ مِنَ الْغَائِطِ أَوْ لَـمَسْتُمُ النِّسَاءَ فَلَمْ تَجِدُوا مَاءً فَتَیَمَّمُوا صَعِیدًا طَیِّبًا).

سپس طرز تیمّم را به طور اجمال بیان کرده مى گوید: «و از آن، بر صورت [= پیشانى] و دستها بکشید» (فَامْسَحُوا بِوُجُوهِکُمْ وَ أَیْدِیکُمْ مِنْهُ).

و براى اینکه روشن شود هیچ گونه سختگیرى در دستورهاى گذشته در کار نبوده بلکه همه آنها به خاطر مصالح قابل توجّهى تشریع شده است، در پایان آیه مى فرماید: «خداوند نمى خواهد مشکلى براى شما ایجاد کند; بلکه مى خواهد شما را پاک سازد و نعمتش را بر شما تمام نماید; شاید شکر او را به جا آورید» (مَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیَجْعَلَ عَلَیْکُمْ مِنْ حَرَج وَ لَـکِنْ یُرِیدُ لِیُطَهِّرَکُمْ وَلِیُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَیْکُمْ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ).

در حقیقت، جمله هاى فوق بار دیگر این واقعیت را تأکید مى کند که دستورهاى الهى و برنامه هاى اسلامى به خاطر مردم و براى حفظ منافع آنها قرار داده شده، خداوند مى خواهد با این دستورها هم طهارت معنوى و هم جسمانى براى مردم فراهم شود.

جمله «ما یُریدُ اللّهُ لِیَجعَلَ عَلَیکُم مِن حَرَج»، این قانون کلّى را بیان مى کند که احکام الهى در هیچ مورد به صورت تکلیف شاق و طاقت فرسا نیست. بنابراین، اگر پاره اى از تکالیف در مورد بعضى از اشخاص صورت مشقّت بارى به خود بگیرد، آن حکم در مورد آنها ـ به دلیل همین آیه ـ استثنا مى شود. مثلاً اگر روزه براى پیرمردان و پیرزنان و افراد بیمار مشقّت بار گردد، به دلیل همین آیه روزه بر آنها واجب نیست.