(آیه 116) به دنبال بحثهاى مربوط به منافقان و مرتدان یعنى کسانى که بعد از قبول اسلام به سوى کفر بازمى گردند، در اینجا به اهمّیّت گناه شرک اشاره مى کند مى فرماید: «خداوند، شرک به او را نمى آمرزد; (ولى) کمتر از آن را براى هر کس بخواهد (و شایسته بداند) مى آمرزد» (إِنَّ اللَّهَ لاَ یَغْفِرُ أَنْ یُشْرَکَ بِهِ وَیَغْفِرُ مَادُونَ ذلِکَ لِمَنْ یَشَاءُ).
این مضمون در آیه 48 همین سوره گذشت ولى ذیل دو آیه با هم تفاوت مختصرى دارد. در اینجا مى فرماید: «و هر کس براى خدا همتایى قرار دهد، در گمراهى دورى افتاده است» (وَمَنْ یُشْرِکْ بِاللَّهِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلاً بَعِیدًا).
ولى در گذشته فرمود: «وَمَنْ یُشْرِکْ بِاللَّهِ فَقَدِافْتَرَى إِثْمًا عَظِیمًا» (و آن کس که براى خدا، شریکى قرار دهد، گناه بزرگى مرتکب شده است).
در آنجا به مفسده بزرگ شرک از جنبه الهى و شناسایى خدا اشاره شده و در اینجا زیانهاى غیرقابل جبران آن براى خود مردم بیان گردیده است. آنجا جنبه علمى و اینجا جنبه عملى و نتایج خارجى مسأله را بررسى مى کند.