یهود با عشق و علاقه مخصوصى براى ایمان به پیامبر اسلام در سرزمین مدینه سکنى گزیده بودند و با بى صبرى در انتظار ظهورش بودند. آیه مى فرماید: «و هنگامى که از طرف خداوند، کتابى (قرآن) براى آنها آمد که موافق نشانه هایى بود که با خود داشتند، و پیش از این، به خود نوید پیروزى بر کافران مى دادند (که با کمک آن، بر دشمنان پیروز گردند.) با این همه، هنگامى که (این کتاب و پیامبرى) را که (از قبل) شناخته بودند نزد آنها آمد، به او کافر شدند» (وَ لَمَّا جَاءَهُمْ کِتَابٌ مِنْ عِنْدِاللَّهِ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَهُمْ وَ کَانُوا مِنْ قَبْلُ یَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِینَ کَفَرُوا فَلَمَّا جَاءَهُمْ مَا عَرَفُوا کَفَرُوا بِهِ).
«لعنت خدا بر کافران باد!» (فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْکَافِرِینَ).
آرى، گاه انسان عاشقانه به دنبال حقیقتى مى دود ولى هنگامى که به آن رسید و آن را مخالف منافع شخصى خود دید بر اثر هوى پرستى به آن پشتِ پا مى زند.
(آیه 90) در حقیقت، یهود معامله زیان آورى انجام داده اند، چنانکه قرآن مى گوید: «ولى آنها در مقابل بهاى بدى، خود را فروختند؟» (بِئْسَمَا اشْتَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ).
«که به ناروا، به آیاتى که خدا فرستاده بود، کافر شدند. و معترض بودند، چرا خداوند به فضل خویش، بر هر کس از بندگانش بخواهد، آیات خود را نازل مى کند؟!» (أَنْ یَکْفُرُوا بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ بَغْیًا أَنْ یُنَزِّلَ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ عَلَى مَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ).
و در پایان آیه مى گوید: «از این رو به خشمى بعد از خشمى (از سوى خدا) گرفتار شدند و براى کافران مجازاتى خوارکننده است» (فَبَاءُو بِغَضَب عَلَى غَضَب وَلِلْکَافِرِینَ عَذَابٌ مُهِینٌ).
«باءُو» به معنى بازگشتند و منزل گرفتند مى باشد و در اینجا کنایه از استحقاق یافتن است. یعنى آنها خشم پروردگار را همچون منزل و مکانى براى خود برگزیدند.
این گروه طغیانگر هم از قیام موسى و هم قبل از ظهور پیامبر اسلام از طرفداران چنین قیامى بودند امّا پس از ظهور هر دو، از عقیده خود برگشتند و خشم و غضب خدا را یکى پس از دیگرى به جان خریدند.
