در این آیه دعوت به تقوا شده است تا مقدّمه اى براى دعوت به سوى اتّحاد باشد. در حقیقت، دعوت به اتّحاد بدون استمداد از یک ریشه اخلاقى و عقیده اى، بى اثر و یا بسیار کم اثر است. به همین دلیل، در این آیه کوشش شده تا عوامل ایجادکننده اختلاف و پراکندگى ـ در پرتو ایمان و تقوا ـ تضعیف گردند. از این رو، افراد باایمان را مخاطب ساخته مى گوید: «اى کسانى که ایمان آورده اید، آن گونه که حقّ تقوا و پرهیزگارى است، از خدا بپرهیزید» (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ).
«حقّ تقوا» آخرین و عالى ترین درجه پرهیزگارى است که پرهیز از هرگونه گناه و عصیان و تعدّى و انحراف از حق و نیز اطاعت از فرمان خداوند و شکر نعمتهاى او را شامل مى شود.
در پایان آیه به طایفه اوس و خزرج و تمام مسلمانان جهان هشدار مى دهد که به هوش باشند تا عاقبت کارشان به بدبختى نگراید. مى فرماید: «و از دنیا نروید، مگر اینکه مسلمان باشید» باید گوهر ایمان را تا پایان عمر، حفظ کنید (وَ لاَ تَمُوتُنَّ إِلاَّ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ).