با توجّه به آنچه در شأن نزول گفته شد، آیه مى گوید: «اى افراد باایمان، (هنگامى که از پیامبر تقاضاى مهلت براى درک آیات قرآن مى کنید) نگویید: راعنا; بلکه بگویید: انظرنا» زیرا کلمه اوّل، هم به معنى ما را مهلت بده و هم به معنى ما را تحمیق کن مى باشد; و دستاویزى براى دشمنان است (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا لاَ تَقُولُوا رَاعِنَا وَ قُولُوا انْظُرْنَا).
«و (آنچه به شما دستور داده مى شود) بشنوید. و براى کافران (و استهزاکنندگان) عذاب دردناکى است» (وَاسْمَعُوا وَ لِلْکَافِرِینَ عَذَابٌ أَلِیمٌ).
از این آیه استفاده مى شود که مسلمانان باید در برنامه هاى خود مراقب باشند که هرگز بهانه به دست دشمن ندهند. حتّى از یک جمله کوتاه که ممکن است سوژه اى براى سوءاستفاده دشمنان گردد، احتراز جویند.
از اینجا تکلیف مسلمانان در مسائل بزرگ تر روشن مى شود. هم اکنون گاهى اعمالى از ما سر مى زند که از سوى دشمنان داخلى یا محافل بین المللى، سبب تفسیرهاى سوء و بهره گیرى بلندگوهاى تبلیغاتى آنان مى شود، وظیفه ما این است که از این کارها بپرهیزیم و بى جهت بهانه به دست این مفسدان داخلى و خارجى ندهیم.
(آیه 105) این آیه به کینه توزى و عداوت کافران اهل کتاب و مشرکان نسبت به مؤمنان اشاره کرده مى گوید: «کافران اهل کتاب، و (همچنین) مشرکان، دوست ندارند که از سوى خداوند، خیر و برکتى بر شما نازل گردد» (مَا یَوَدُّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَ لاَالْمُشْرِکِینَ أَنْ یُنَزَّلَ عَلَیْکُمْ مِنْ خَیْر مِنْ رَبِّکُمْ).
«در حالى که خداوند، رحمت خود را به هر کس بخواهد، اختصاص مى دهد» (وَاللَّهُ یَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ یَشَاءُ).
«و خداوند، صاحبِ فضلِ بزرگ است» (وَاللَّهُ ذُوالْفَضْلِ الْعَظِیمِ).
دشمنان از شدّت کینه توزى و حسادت حاضر نبودند این افتخار و موهبت را بر مسلمانان ببینند که پیامبرى بزرگ، صاحبِ یک کتاب آسمانى باعظمت از سوى خداوند بر آنها مبعوث گردد ولى مگر مى توان جلو فضل و رحمت خدا را گرفت؟
