(آیه 172) از آنجا که قرآن در مورد انحرافات ریشه دار از روش تأکید و تکرار در لباسهاى مختلف استفاده مى کند، در این آیه و آیه بعد بار دیگر به مسأله تحریم بى دلیل پاره اى از غذاهاى حلال و سالم در عصر جاهلیت، به وسیله مشرکان، بازمى گردد. در اینجا روى سخن را به مؤمنان مى کند مى فرماید: «اى کسانى که ایمان آورده اید، از نعمتهاى پاکیزه اى که به شما روزى داده ایم، بخورید» (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا کُلُوا مِنْ طَیِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاکُمْ).
«و شکر خدا را به جا آورید; اگر او را پرستش مى کنید» (وَاشْکُرُوا لِلَّهِ إِنْ کُنْتُمْ إِیَّاهُ تَعْبُدُونَ).
این نعمتهاى پاک و حلال که ممنوعیتى ندارد و موافق طبع و فطرت سالم انسانى است، براى شما آفریده شده است چرا از آن استفاده نکنید؟!
(آیه 173) در این آیه براى روشن ساختن غذاهاى حرام و ممنوع و قطع کردن هرگونه بهانه، چنین مى گوید: «خداوند، تنها (گوشت) مردار، خون، گوشت خوک و آنچه را نام غیرخدا به هنگام ذبح بر آن گفته شود، حرام کرده است» (إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَیْکُمُ الْمَیْتَةَ وَالدَّمَ وَ لَحْمَ الْخِنْزِیرِ وَ مَا أُهِلَّ بِهِ لِغَیْرِ اللَّهِ).
و از آنجا که گاه ضرورتهایى پیش مى آید که انسان براى حفظ جان خویش مجبور به استفاده از بعضى غذاهاى حرام مى شود، قرآن در ذیل آیه آن را استثنا کرده مى گوید: «ولى آن کس که مجبور شود، در صورتى که ستمگر و متجاوز نباشد، گناهى بر او نیست» و مى تواند براى حفظ جان خود، در موقع ضرورت از آن بخورد (فَمَنِ اضْطُرَّ غَیْرَ بَاغ وَ لاَ عَاد فَلاَ إِثْمَ عَلَیْهِ).
به این ترتیب، براى اینکه اضطرار، بهانه و دستاویزى براى زیاده روى در خوردن غذاهاى حرام نشود، با دو کلمه «غیر باغ» (یعنى، طلب لذّت کردن) و «لا عاد» (یعنى، متجاوز از حدّ ضرورت) گوشزد مى کند که این اجازه تنها براى کسانى است که خواهان لذّت از خوردن این محرّمات نباشند و از مقدار لازم که براى نجات از مرگ ضرورى است، تجاوز نکنند.
و در پایان آیه مى فرماید: «خداوند آمرزنده و مهربان است» (إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ).
همان خداوندى که این گوشتها را تحریم کرده، با رحمت خاصّش در موارد ضرورت اجازه استفاده از آن را داده است.
