در این آیه به بعضى از منافقان اشاره کرده مى فرماید: «و از مردم کسانى هستند که گفتار آنان، در زندگى دنیا مایه اعجاب تو مى شود; (در ظاهر، اظهار محبّت شدید مى کنند) و خدا را بر آنچه در دل دارند گواه مى گیرند. (این در حالى است که) آنان، سرسخت ترین دشمنانند» (وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یُعْجِبُکَ قَوْلُهُ فِى الْحَیَوةِ الدُّنْیَا وَ یُشْهِدُ اللَّهَ عَلَى مَا فِى قَلْبِهِ وَ هُوَ أَلَدُّ الْخِصَامِ).
«ألد» به معنى کسى است که دشمنى شدید دارد و «خصام» معنى مصدرى دارد و به معنى خصومت و دشمنى است.
(آیه 205) سپس مى افزاید: نشانه آن، این است که «هنگامى که روى بر مى گردانند و (از نزد تو خارج مى شوند)، در راه فساد در زمین، کوشش مى کنند، و زراعتها و چارپایان را نابود مى سازند; (با اینکه مى دانند) خدا فساد را دوست نمى دارد» (وَ إِذَا تَوَلَّى سَعَى فِى الاَْرْضِ لِیُفْسِدَ فِیهَا وَ یُهْلِکَ الْحَرْثَ وَالنَّسْلَ وَاللَّهُ لاَیُحِبُّ الْفَسَادَ).
آرى اگر اینها در اظهار دوستى و محبّت به پیامبر اسلام و پیروان او صادق بودند، هرگز دست به فساد و تخریب نمى زدند. ظاهر آنان دوستى خالصانه است امّا در باطن، بى رحم ترین و سرسخت ترین دشمنانند.
«حرث» به معنى زراعت و «نسل» به معنى اولاد است و بر اولاد انسان و غیر انسان اطلاق مى شود. جمله یُهلک الحرثَ والنسل، تولید فساد را در سطح جامعه در زمینه اموال و انسانها شامل مى شود.
(آیه 206) در این آیه مى افزاید: «و هنگامى که به آنها گفته شود: از خدا بترسید (لجاجت آنان بیش تر مى شود; و) لجاجت و تعصّب، آنها را به گناه مى کشاند» (وَ إِذَا قِیلَ لَهُ اتَّقِ اللَّهَ أَخَذَتْهُ الْعِزَّةُ بِالاِْثْمِ).
او نه به اندرز ناصحان گوش فرا مى دهد و نه به هشدارهاى الهى; بلکه پیوسته با غرور و نخوت مخصوص به خود، بر خلاف کارى هایش مى افزاید. چنین کسى را جز آتش دوزخ رام نمى کند. از این رو در پایان آیه مى فرماید: «آتش دوزخ براى آنان کافى است; و چه بد جایگاهى است» (فَحَسْبُهُ جَهَنَّمُ وَ لَبِئْسَ الْمِهَادُ).
