از این آیه چنین بر مى آید که جمعى از مؤمنان مى پنداشتند که عامل اصلى ورود در بهشت تنها اظهار ایمان به خداست بى آنکه تلاش و کوششى به خرج دهند. قرآن در برابر این تفکّر نادرست مى فرماید: «آیا گمان کردید داخل بهشت مى شوید، بى آنکه حوادثى همچون حوادث گذشتگان به شما برسد؟!» (أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَ لَمَّا یَأْتِکُمْ مَثَلُ الَّذِینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِکُمْ).
«همانان که گرفتاریها و ناراحتیها به آنها رسید، و آن چنان ناراحت شدند که پیامبر و افرادى که با او ایمان آورده بودند گفتند: پس یارى خدا کى خواهد آمد؟!» (مَسَّتْهُمُ الْبَأْسَاءُ وَالضَّرَّاءُ وَ زُلْزِلُوا حَتَّى یَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِینَ ءَامَنُوا مَعَهُ مَتَى نَصْرُ اللَّهِ).
البتّه آنها این جمله را به عنوان اعتراض و ایراد نمى گفتند; بلکه به عنوان تقاضا و انتظار مطرح مى کردند و چون آنها نهایت استقامت خود را در برابر این حوادث به خرج دادند و دست به دامن الطاف الهى زدند، به آنها گفته شد: «آگاه باشید، یارى خدا نزدیک است!» (أَلاَ إِنَّ نَصْرَاللَّهِ قَرِیبٌ).
در حقیقت، این آیه به یکى از سنن الهى که در همه اقوام جارى بوده است، اشاره مى کند و به مؤمنان در همه قرون و اعصار هشدار مى دهد که براى پیروزى و موفّقیّت و نایل شدن به مواهب بهشتى، باید به استقبال مشکلات بروند و فداکارى کنند و این آزمونى است که مؤمنان را پرورش مى دهد.
