بى شک «سجده» به معنى «پرستش» براى خداست و معنى توحید عبادت همین است که غیر از خدا را پرستش نکنیم. بنابراین جاى تردید نخواهد بود که فرشتگان براى آدم سجده پرستش نکردند بلکه سجده براى خدا بود و به خاطر آفرینش چنین موجود شگرفى. یا اینکه براى آدم سجده کردند امّا سجده به معنى «خضوع» نه پرستش.
از امام علىّ بن موسى الرّضا(ع) روایت شده است: «سجده فرشتگان، پرستش خداوند از یک سو و اکرام و احترام آدم از سوى دیگر بود چراکه ما در صلب آدم بودیم.»
(آیه 35) بعد از این ماجرا و ماجراى آزمایش فرشتگان، به آدم دستور داده شد او و همسرش در بهشت سکنى گزیند. قرآن مى فرماید: «و گفتیم تو اى آدم! با همسرت در بهشت سکونت کن و از (نعمتهاى) آن، از هرجا مى خواهید، گوارا بخورید» (وَ قُلْنَا یَا ءَادَمُ اسْکُنْ أَنْتَ وَ زَوْجُکَ الْجَـنَّةَ وَ کُلاَ مِنْهَا رَغَدًا حَیْثُ شِئْتُمَا).
«(امّا) نزدیک این درخت نشوید; که از ستمگران خواهید شد» (وَ لاَتَقْرَبَا هَـذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَکُونَا مِنَ الْظَّالِمِینَ).
از آیات قرآن استفاده مى شود که آدم براى زندگى روى زمین آفریده شده بود ولى در آغاز، خداوند او را در بهشت که یکى از باغهاى پرنعمت این جهان بود، ساکن نمود.
شاید علّت این بوده که آدم با زندگى کردن روى زمین آشنایى نداشت و تحمّل زحمتهاى آن بدون مقدّمه براى او مشکل بود. او در این محیط باید تکامل یابد و بداند زندگى روى زمین همراه با برنامه ها و تکالیف و مسؤولیتهاست که انجام صحیح آنها باعث سعادت و تکامل و بقاى نعمت و سرباز زدن از آن سبب رنج و ناراحتى است.
این یک سلسله تعلیمات لازم بود که باید فراگیرد و با داشتن این آمادگى به روى زمین قدم بگذارد.
(آیه 36) در اینجا «آدم» در برابر فرمان الهى درباره خوددارى از درخت ممنوع قرار گرفت ولى شیطان اغواگر که سوگند یاد کرده بود که دست از گمراه کردن آدم و فرزندانش برندارد، به وسوسه گرى مشغول شد. قرآن مى فرماید: «پس شیطان موجب لغزش آنها از بهشت شد; و آنان را از آنچه در آن بودند، بیرون کرد» (فَأَزَلَّهُمَاالشَّیْطَانُ عَنْهَا فَأَخْرَجَهُمَا مِمَّا کَانَا فِیهِ).
آرى از بهشتى که کانون آرامش و آسایش و دور از درد و رنج بود، بر اثر فریب شیطان اخراج شدند.
قرآن مى فرماید: «و (در این هنگام) به آنها گفتیم: همگى (به زمین) فرود آیید، در حالى که بعضى دشمن دیگرى خواهید بود» (وَ قُلْنَا اهْبِطُوا بَعْضُکُمْ لِبَعْض عَدُوٌّ).
منظور از هبوط و نزول آدم به زمین، نزول مقامى است نه مکانى. یعنى از مقام ارجمند خود و از آن بهشت سرسبز پایین آمد.
«و براى شما در زمین، تا مدّت معیّنى قرارگاه و وسیله بهره بردارى خواهد بود» (وَ لَکُمْ فِى الاَْرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَ مَتَاعٌ اِلَى حِین).
آدم متوجّه شد راستى به خویشتن ستم کرده و از محیط آرام و پرنعمت بهشت، به خاطر تسلیم شدن در برابر وسوسه هاى شیطان بیرون رانده شده.
درست است که آدم معصوم از گناه بود ولى هرگاه ترک أولى از پیامبر سرزند، خداوند نسبت به او سخت مى گیرد همانند گناهى که از افراد عادى سر بزند. و این جریمه سنگینى بود که آدم در برابر آن نافرمانى پرداخت.
