(آیه 100) به دنبال بحث درباره افرادى که بر اثر کوتاهى در انجام فریضه مهاجرت به انواع ذلّتها و بدبختى ها تن در مى دهند، در این آیه درباره اهمّیت هجرت در دو قسمت بحث شده است: نخست به آثار و برکات هجرت در زندگى این جهان اشاره کرده مى فرماید: «کسى که در راه خدا هجرت کند، جاهاى امن فراوان و گسترده اى در زمین مى یابد» (وَ مَنْ یُهَاجِرْ فِى سَبِیلِ اللَّهِ یَجِدْ فِى الاَْرْضِ مُرَاغَمًا کَثِیرًا وَ سَعَةً).

سپس به جنبه معنوى و اخروى مهاجرت اشاره کرده مى فرماید: «و هر کس به عنوان مهاجرت به سوى خدا و پیامبر او، از خانه خود بیرون رود، سپس مرگش فرارسد، پاداش او بر خداست; و خداوند، آمرزنده و مهربان است» (وَ مَنْ یَخْرُجْ مِنْ بَیْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ یُدْرِکْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ وَ کَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِیمًا).

بنابراین، مهاجران در هر دو صورت به پیروزى نایل مى گردند.

جالب اینکه هجرت ـ آن هم نه براى حفظ خود بلکه براى حفظ آیین اسلام ـ مبدأ تاریخ مسلمانان مى باشد و زیربناى همه حوادث سیاسى، تبلیغى و اجتماعى ما را تشکیل مى دهد و در هر عصر و زمان و مکانى اگر همان شرایط پیش آید، مسلمانان موظّف به هجرتند.