(آیه 185) این آیه نخست به قانونى اشاره مى کند که حاکم بر تمام موجودات زنده جهان است. مى گوید: «هر کسى مرگ را مى چشد» (کُلُّ نَفْس ذَائِقَةُ الْمَوْتِ).

گرچه بسیارى از مردم مایلند که فناپذیر بودن خود را فراموش کنند، ولى این واقعیتى است که اگر ما آن را فراموش کنیم آن هرگز ما را فراموش نخواهد کرد.

منظور از «نَفْس» در آیه مجموعه جسم و جان است و تعبیر به «چشیدن» اشاره به احساس کامل است.

سپس مى گوید: بعد از زندگى این جهان مرحله پاداش و کیفر اعمال آغاز مى شود «و شما پاداش خود را به طورکامل در روز قیامت خواهید گرفت» (وَ إِنَّمَا تُوَفَّوْنَ أُجُورَکُمْ یَوْمَ الْقِیَـمَةِ).

جمله «توفّون» که به معنى پرداخت کامل است، نشان مى دهد که اجر و پاداش انسان در روز قیامت به طور کامل پرداخت مى گردد.

سپس مى افزاید: «آنها که از آتش دوزخ دور شده، به بهشت وارد شوند نجات یافته و رستگار شده اند» (فَمَنْ زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَ أُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ فَازَ).

واژه «زحزج» به معنى این است که انسان خود را از تحت تأثیر جاذبه و کشش چیزى به تدریج خارج و دور سازد. واژه «فازَ» در اصل به معنى نجات از هلاکت و رسیدن به محبوب است.

گویا دوزخ با تمام قدرتش انسانها را به سوى خود جذب مى کند; و راستى عواملى که انسان را به سوى آن مى کشاند جاذبه عجیبى دارند. آیا هوسهاى زودگذر، لذّات جنسى نامشروع، مقامها و ثروتهاى غیرمباح، براى هر انسانى جاذبه ندارد!

در جمله بعد بحث گذشته را تکمیل کرده مى گوید: «و زندگى دنیا، چیزى جز سرمایه فریب نیست» (وَ مَا الْحَیَوةُ الدُّنْیَا إِلاَّ مَتَاعُ الْغُرُورِ).

مهم این است که جهان ماده و لذّات آن، هدف نهایى انسان قرار نگیرد، وگرنه استفاده از جهان ماده و مواهب آن، به عنوان یک وسیله براى نیل به تکامل انسانى، نه تنها نکوهیده نیست، بلکه لازم و ضرورى مى باشد.