در این آیه در پاسخ کسانى که نسبت به وضع گذشتگان قبل از نزول تحریم شراب و قمار، یا نسبت به وضع کسانى که این حکم هنوز به آنها نرسیده و در نقاط دوردست زندگى داشتند سؤال مى کردند، مى گوید: «بر کسانى که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده اند، گناهى در آنچه خورده اند نیست» و نسبت به نوشیدن شراب، قبل از نزول حکم تحریم، مجازات نمى شوند (لَیْسَ عَلَى الَّذِینَ ءَامَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جُنَاحٌ فِیمَا طَعِمُوا).
سپس این حکم را مشروط به این مى کند که: «اگر تقوا پیشه کنند، و ایمان بیاورند، و اعمال صالح انجام دهند» (إِذَا مَااتَّقَوْا وَ ءَامَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ)
بار دیگر همین موضوع را تکرار کرده مى گوید: «سپس تقوا پیشه کنند و ایمان آورند» (ثُمَّ اتَّقَوْا وَ ءَامَنُوا).
و براى سومین بار، با کمى تفاوت همین موضوع را تکرار نموده مى گوید: «سپس تقوا پیشه کنند و نیکى نمایند» (ثُمَّ اتَّقَوْا وَ أَحْسَنُوا).
در پایان آیه مى فرماید: «و خداوند نیکوکاران را دوست مى دارد» (وَاللَّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنِینَ).
منظور از تقوا که نخستین بار ذکر شده، احساس مسؤولیت درونى است که انسان را به تحقیق و بررسى درباره دین و اندیشه در معجزه پیامبر و جستوجو درباره حق دعوت مى کند و نتیجه آن ایمان و عمل صالح است.
و دومین بار که سخن از تقوا به میان آمده، اشاره به تقوایى است که در درون جان انسان نفوذ مى کند و نتیجه آن ایمان مستقر و ثابتى است که عمل صالح جزء آن است.
و در مرحله سوم که از تقوا گفتوگو مى کند، منظور تقوایى است که به مرحله عالى خود رسیده به طورى که علاوه بر دعوت به انجام وظایف حتمى، به کارهاى نیک نیز دعوت مى کند.
