(آیه 9) قرآن براى برانگیختن عواطف مردم در برابر وضع یتیمان، به حقیقتى اشاره مى کند که گاهى مردم از آن غافل مى شوند. مى فرماید: «کسانى که اگر فرزندان ناتوانى از خود به یادگار بگذارند از آینده آنان مى ترسند، باید (از ستم درباره یتیمان مردم) بترسند!» (وَلْیَخْشَ الَّذِینَ لَوْ تَرَکُوا مِنْ خَلْفِهِمْ ذُرِّیَّةً ضِعَافًا خَافُوا عَلَیْهِمْ).

مسائل اجتماعى همواره به شکل یک سنّت از امروز به فردا و از فردا به آینده دور دست سرایت مى کند. بنابراین، آنها که اساس ظلم و ستم بر ایتام را در اجتماع مى گذارند، سرانجام روزى این بدعت غلط دامان فرزندانشان را خواهد گرفت.

در پایان آیه مى فرماید: اکنون که چنین است، باید «از (مخالفت) خدا بپرهیزند، سخنى استوار بگویند» (فَلْیَتَّقُوا اللَّهَ وَلْیَقُولُوا قَوْلاً سَدِیدًا).

تا ناراحتى درونى و زخمهاى قلب آنها به این وسیله التیام یابد.

این دستور عالى اسلامى به یک نکته روانى در مورد پرورش یتیمان اشاره مى کند که نیازمندى کودک یتیم، منحصر به خوراک و پوشاک نیست، بلکه باید علاوه بر مراقبتهاى جسمى، از نظر تمایلات روانى نیز اشباع شود، وگرنه کودکى سنگدل، شکست خورده، فاقد شخصیّت و خطرناک به عمل خواهد آمد.