(آیه 61) به دنبال شرح مواهب فراوانى که خداوند به بنى اسرائیل ارزانى داشت، در این آیه چگونگى ناسپاسى آنها را در برابر نعمتهاى خداوند منعکس مى کند و نشان مى دهد که چگونه مردم لجوجى بوده اند که شاید در تمام تاریخ دیده نشده است. نخست مى گوید: «و (نیز به خاطر بیاورید) زمانى را که گفتید: اى موسى، هرگز حاضر نیستیم به یک نوع غذا اکتفا کنیم» (وَ إِذْ قُلْتُمْ یَا مُوسَى لَنْ نَصْبِرَ عَلَى طَعَام وَاحِد).
بنابراین «از خداى خود بخواه که از آنچه زمین مى رویاند، از سبزیها و خیار و سیر و عدس و پیازش، براى ما فراهم سازد» (فَادْعُ لَنَا رَبَّکَ یُخْرِجْ لَنَا مِمَّا تُنْبِتُ الاَْرْضُ مِنْ بَقْلِهَا وَ قِثَّائِهَا وَ فُومِهَا وَ عَدَسِهَا وَ بَصَلِهَا).
موسى «گفت: آیا غذاى پست تر را به جاى غذاى بهتر انتخاب مى کنید؟!» (قَالَ أَتَسْتَبْدِلُونَ الَّذِى هُوَ أَدْنَى بِالَّذِى هُوَ خَیْرٌ).
اکنون که چنین است، بکوشید از این بیابان «در شهرى فرود آیید; زیرا هرچه خواستید، در آنجا براى شما هست» (إِهْبِطُوا مِصْرًا فَإِنَّ لَکُمْ مَا سَأَلْتُمْ).
سپس قرآن مى افزاید: «و (مُهر) ذلّت و نیاز، بر پیشانى آنها زده شد» (وَ ضُرِبَتْ عَلَیْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْکَنَةُ).
«و باز گرفتار خشم خدایى شدند» (وَ بَاءُو بِغَضَب مِنَ اللَّهِ).
«چراکه آنان نسبت به آیات الهى، کفر مى ورزیدند; و پیامبران را به ناحق مى کشتند» (ذلِکَ بِأَنَّهُمْ کَانُوا یَکْفُرُونَ بِـَایَاتِ اللَّهِ وَ یَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ بِغَیْرِالْحَقِّ).
«اینها به خاطر آن بود که گناهکار و متجاوز بودند» (ذلِکَ بِمَا عَصَوْا وَ کَانُوا یَعْتَدُونَ).
منظور از «مصر» در این آیه مفهوم کلى شهر است. یعنى شما اکنون در این بیابان در یک برنامه خودسازى و آزمایشى قرار دارید، اینجا جاى غذاهاى متنوّع نیست، بروید به شهرها گام بگذارید که در آنجا همه اینها هست ولى این برنامه خودسازى در آنجا نیست.
