(آیه 71) این آیه دستور جامعى به مسلمانان در همه قرون و اعصار مى دهد که براى حفظ امنیت خود ودفاع از مرزهاى خویش، همواره یک نوع آماده باش مادى و معنوى بر اجتماع آنها حاکم باشد.
نخست مى گوید: «اى کسانى که ایمان آورده اید! آمادگى خود را (در برابر دشمن) حفظ کنید (یَا أَیُّهَاالَّذِینَ ءَامَنُوا خُذُوا حِذْرَکُمْ).
«حذر» بر وزن «خضر»، به معنى آماده باش و مراقبت در برابر خطر است و هرگونه وسیله مادى و معنوى را در بر مى گیرد.
سپس دستور مى دهد که براى مقابله با دشمن از روشها و تاکتیکهاى مختلف استفاده کنید و «در دسته هاى متعدّد، یا به صورت دسته واحد، (طبق شرایط هر زمان و هر مکان،) به سوى دشمن حرکت نمایید» (فَانْفِرُوا ثُبَات أَوِانْفِرُوا جَمِیعًا).
(آیه 72) به دنبال فرمان عمومى جهاد و آماده باش در برابر دشمن که در آیه قبل بیان شد، در این آیه به حال جمعى از منافقان اشاره کرده مى فرماید: «در میان شما افرادى (منافق) هستند که (هم خودشان سست مى باشند، و هم) دیگران را به سستى مى کشانند» (وَ إِنَّ مِنْکُمْ لَمَنْ لَیُبَطِّئَنَّ).
«اگر مصیبتى به شما برسد، مى گویند: خدا به ما نعمت داد که با مجاهدان نبودیم، تا شاهد (آن مصیبت) باشیم» (فَإِنْ أَصَابَتْکُمْ مُصِیبَةٌ قَالَ قَدْ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَىَّ إِذْ لَمْ أَکُنْ مَعَهُمْ شَهِیدًا).
(آیه 73) «اگر غنیمتى از جانب خدا به شما برسد، درست مثل اینکه هرگز میان شما و آنان دوستى و مودّتى نبوده، مى گویند: اى کاش ما هم با آنها بودیم، و به رستگارى (و پیروزى) بزرگى مى رسیدیم!» (وَ لَئِنْ أَصَابَکُمْ فَضْلٌ مِنَ اللَّهِ لَیَقُولَنَّ کَأَنْ لَمْ تَکُنْ بَیْنَکُمْ وَ بَیْنَهُ مَوَدَّةٌ یَا لَیْتَنِى کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزًا عَظِیمًا).
روشن است کسى که شهادت در راه خدا را یک نوع بلا مى شمرد و عدم درک شهادت را یک نعمت الهى مى پندارد، رستگارى بزرگ از نظر او چیزى جز پیروزى مادى و غنایم جنگى نخواهد بود.
