(آیه 243) در یکى از شهرهاى شام بیمارى طاعون راه یافت و مردم یکى پس از دیگرى از دنیا مى رفتند. در این میان عدّه بسیارى به این امید که شاید از چنگال مرگ رهایى یابند، آن محیط و دیار را ترک گفتند. از آنجا که پس از فرار از محیط خود و رهایى از مرگ، در خود احساس قدرت و استقلالى نموده و با نادیده گرفتن اراده الهى و چشم دوختن به عوامل طبیعى دچار غرور شدند، پروردگار آنها را نیز در همان بیابان به همان بیمارى نابود ساخت.

از بعضى روایات استفاده مى شود که آمدن بیمارى مزبور در این سرزمین به عنوان مجازات بود زیرا رهبرشان از آنان خواست که خود را براى مبارزه آماده کنند و از شهر خارج گردند، آنها به بهانه اینکه در محیط جنگ مرض طاعون است از رفتن به جنگ خوددارى کردند. پروردگار آنها را به همان چیزى که از آن بیم داشتند و بهانه فرار قرار داده بودند مبتلا ساخت و بیمارى طاعون در آنها شایع شد، خانه هاى خود را خالى کرده و براى نجات از طاعون فرار کردند و در بیابان همگى از بین رفتند. مدّتها از این جریان گذشت و حِزقیل که یکى از پیامبران بنى اسرائیل بود، از خدا خواست که آنها را زنده کند. خداوند دعاى او را اجابت نمود و آنها به زندگى بازگشتند.