به دنبال مسأله صبر و استقامت، در این آیه سخن از حیات جاویدان شهیدان مى گوید که پیوند نزدیکى با استقامت و صبرشان دارد.

نخست مى گوید: «و به آنها که در راه خدا کشته مى شوند، مرده نگویید» (وَ لاَتَقُولُوا لِمَنْ یُقْتَلُ فِى سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتٌ).

سپس براى تأکید اضافه مى کند: «بلکه آنان زنده اند، ولى شما نمى فهمید!» (بَلْ أَحْیَاءٌ وَ لَـکِنْ لاَتَشْعُرُونَ).

اصولا در هر نهضتى گروهى راحت طلب و ترسو خود را کنار مى کشند و علاوه بر اینکه خودشان کارى انجام نمى دهند، سعى در دلسرد کردن دیگران دارند. گروهى از این قماش مردم در آغاز اسلام بودند که هرگاه کسى از مسلمانان در میدان جهاد به افتخار شهادت نایل مى آمد مى گفتند: فلانى مُرد! و با اظهار تأسّف از مردنش، دیگران را مضطرب مى ساختند.

خداوند در پاسخ این سخنان مسموم با صراحت مى گوید: کسانى که در راه خدا جان مى دهند آنها زنده اند، زنده جاویدان و از روزیهاى معنوى در پیشگاه خدا بهره مى گیرند، امّا شما که در چاردیوارى محدود عالم ماده محبوس و زندانى هستید، این حقایق را نمى توانید درک کنید.

در ضمن از این آیه موضوع بقاى روح و زندگى برزخى انسانها (زندگى پس از مرگ و قبل از رستاخیز) به روشنى اثبات مى شود.

شرح بیش تر درباره این موضوع، همچنین مسأله حیات جاویدان شهیدان و پاداش مهم و مقام والاى کشتگان راه خدا، در سوره آل عمران ذیل آیه 169 خواهد آمد.