در آیات فوق خواندیم که ساحران نمى توانستند بدون اذن پروردگار به کسى زیان برسانند، این به آن معنى نیست که اجبارى در کار باشد بلکه اشاره به یکى از اصول اساسى توحید است که همه قدرتها در این جهان از قدرت پروردگار سرچشمه مى گیرد. حتّى سوزندگى آتش و برّندگى شمشیر بى اذن و فرمان او نمى باشد. ساحر نمى تواند برخلاف اراده خدا در عالم آفرینش دخالت کند و او را در قلمرو حکومتش محدود نماید بلکه اینها خواص و آثارى است که خداوند در موجودات مختلف قرار داده، بعضى از آن حسن استفاده مى کنند و بعضى سوءاستفاده. این آزادى و اختیار که خدا به انسانها داده، وسیله اى براى آزمودن و تکامل آنهاست.