آخرین صفتى است که در این سلسله از صفات، براى پرهیزگاران بیان شده است. مى فرماید: «و به رستاخیز یقین دارند» (وَ بِالاَْخِرَةِ هُمْ یُوقِنُونَ).

آنان یقین دارند که انسان عبث و بى هدف آفریده نشده، آفرینش براى او خطّ سیرى تعیین کرده است که با مرگ پایان نمى گیرد. او اعتراف دارد که عدالت مطلق پروردگار در انتظار همگان است.

این اعتقاد به او آرامش مى بخشد، از فشارهایى که در طریق انجام مسؤولیتها بر او وارد مى شود نه تنها رنج نمى برد بلکه از آن استقبال مى کند و اطمینان دارد که کوچک ترین عمل نیک و بد، پاداش و کیفر دارد، بعد از مرگ به جهانى وسیع تر که از هرگونه ستم خالى است، انتقال مى یابد و از رحمت وسیع و الطاف پروردگار بزرگ بهره مند مى گردد.

ایمان به رستاخیز اثر عمیقى در تربیت انسانها دارد. به آنها شهامت و شجاعت مى بخشد زیرا بر اساس آن، اوج افتخار در زندگى این جهان، شهادت در راه یک هدف مقدّس الهى است که آغاز یک زندگى جاودانى است.

ایمان به قیامت، انسان را در برابر گناه کنترل مى کند. به هر نسبت که ایمان قوى تر باشد گناه کم تر است.

(آیه 5) این آیه به عاقبت مؤمنانى که صفات پنجگانه فوق را در خود جمع کرده اند اشاره کرده مى فرماید: «آنان بر طریق هدایت پروردگارشانند» (أُولَـئِکَ عَلَى هُدًى مِنْ رَبِّهِمْ). «و آنان رستگارانند» (أُولَـئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ).

جمله «من ربّهم» اشاره به این حقیقت است که هدایت و رستگارى آنها از سوى خدا تضمین شده است.

جمله «عَلَى هُدًى مِنْ رَبِّهِمْ» اشاره به اینکه هدایت الهى همچون مرکب راهوارى است که بر آن سوارند و به کمک آن به سوى رستگارى و سعادت پیش مى روند.

تعبیر «هدًى» به صورت نکره، اشاره به عظمت هدایتى است که از ناحیه خداوند شامل حالشان مى شود یعنى هدایتى عظیم دارند.

جمله «هُمُ المُفلِحون» دلیل بر انحصار است یعنى تنها راه رستگارى راه این گروه است که با کسب پنج صفت فوق مشمول هدایت الهى گشته اند.