(آیه 60) در این آیه، خداوند به یکى دیگر از نعمتهاى مهمّى که به بنى اسرائیل ارزانى داشت اشاره کرده مى گوید: «و (به یاد آورید) زمانى را که موسى (در آن بیابان خشک و سوزان) براى قوم خویش آب طلبید» (وَ إِذِ اسْتَسْقَى مُوسَى لِقَوْمِهِ).
و خدا این تقاضا را قبول فرمود. قرآن مى گوید: «به او دستور دادیم: عصاى خود را بر آن سنگ مخصوص بزن!» (فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصَاکَ الْحَجَرَ).
«ناگاه دوازده چشمه آب از آن جوشید» (فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَیْنًا).
هریک از این چشمه ها به سوى طایفه اى سرازیر گردید «آن گونه که هریک (از طوایف دوازده گانه بنى اسرائیل)، چشمه مخصوص خود را مى شناختند» (قَدْ عَلِمَ کُلُّ أُنَاس مَشْرَبَهُمْ).
در مورد چگونگى این سنگ بعضى از مفسّران گفته اند صخره اى بوده است در یک قسمت کوهستانى مشرف بر آن بیابان. تعبیر به «انْبَجَسَتْ» که در آیه 160 سوره أعراف آمده، نشان مى دهد که آب در آغاز به صورت کم از سنگ بیرون آمد سپس فزونى گرفت به حدّى که هر یک از قبایل بنى اسرائیل و حیوانى که همراهشان بود از آن سیراب گشتند. جاى تعجّب نیست که از قطعه سنگى در کوهستان چنین آبى جارى شود ولى مسلّماً همه اینها با یک نحوه «اعجاز» آمیخته بود.
خداوند از یک سو بر آنها منّ و سلوى نازل کرد و از سوى دیگر آب به قدر کافى در اختیارشان گذاشت. فرمود: «از روزیهاى الهى بخورید و بیاشامید; و در زمین فساد نکنید» (کُلُوا وَاشْرَبُوا مِنْ رِزْقِ اللَّهِ وَ لاَ تَعْثَوْا فِى الاَْرْضِ مُفْسِدِینَ).
در حقیقت، به آنها گوشزد مى کند که به عنوان سپاسگزارى در برابر این نعمتهاى بزرگ، لجاجت و آزار پیامبران را کنار بگذارید.
«لا تعثوا» از ماده «عثى» به معنى فساد شدید است. این واژه بیش تر در مفاسد اخلاقى و معنوى به کار مى رود. بنابراین، جمله لاتعثوا معنى مفسدین را مى رساند. مفسدین اشاره به آغاز برنامه هاى فسادانگیز و تعثوا اشاره به ادامه و گسترش آن است.
