(آیه 270) در این آیه و آیه بعد سخن از چگونگى انفاقها و علم خداوند نسبت به آن است. مى فرماید: «و هرچیز را که انفاق مى کنید، یا اموالى را که) نذر کرده اید (در راه خدا انفاق کنید)، خداوند آنها را مى داند» (وَ مَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ نَفَقَة أَوْ نَذَرْتُمْ مِنْ نَذْر فَإِنَّ اللَّهَ یَعْلَمُهُ).
کم باشد یا زیاد، خوب باشد یا بد، از راه حلال تهیّه شده باشد یا حرام، همراه با منّت و آزار باشد یا بدون آن، خدا از تمام جزئیات آن آگاه است.
در پایان آیه مى فرماید: «و ستمگران یاورى ندارند» (وَ مَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنْصَار).
«ظالمان» در اینجا اشاره به ثروت اندوزان بخیل و انفاق کنندگان ریاکار و منّت گذار و مردم آزار است که خداوند آنها را یارى نمى کند و انفاقشان نیز در دنیا و آخرت یاورشان نخواهد بود.
آرى آنها نه در دنیا یار و یاورى دارند و نه در قیامت شفاعت کننده اى. و این خاصّیت ظلم و ستم در هر چهره و به هر شکل است.
در ضمن این آیه دلالت بر مشروعیت «نذر» مى کند.
(آیه 271) در این آیه سخن از چگونگى انفاق از نظر آشکار و پنهان بودن است. مى فرماید: «اگر انفاقها را آشکار کنید، خوب است; و اگر آنها را مخفى ساخته و به نیازمندان بدهید، براى شما بهتر است» (إِنْ تُبْدُوا الصَّدَقَاتِ فَنِعِمَّا هِىَ وَ إِنْ تُخْفُوهَا وَ تُؤْتُوهَا الْفُقَرَاءَ فَهُوَ خَیْرٌ لَکُمْ).
در بعضى احادیث تصریح شده که انفاقهاى واجب بهتر است اظهار گردد امّا انفاقهاى مستحب، بهتر است مخفیانه انجام گیرد.
«و قسمتى از گناهان شما را مى پوشاند; (و در پرتو بخشش در راه خدا، بخشوده خواهید شد.) و خداوند به آنچه انجام مى دهید، آگاه است» (وَ یُکَفِّرُ عَنْکُمْ مِنْ سَیِّئَاتِکُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ).
در حدیثى آمده است: «انفاق نهانى خشم خدا را فرو مى نشاند و همان طور که آب آتش را خاموش مى کند، گناهِ انسان را از بین مى برد.»
مفهوم جمله «واللّه بما تعملون خبیرٌ» این است که خدا عالم است به آنچه انفاق مى کنید، چه آشکار باشد و چه پنهان. همچنین از نیّات شما آگاه است که اظهار و اخفاى انفاق را به چه منظور و هدفى انجام مى دهید.
