این آیه همچنان افکار باطل گروهى از اهل کتاب را نفى و اصلاح مى کند. مخصوصاً به مسیحیان گوشزد مى نماید که هرگز مسیح ادّعاى الوهیّت نکرد. همچنین به درخواست کسانى که مى خواستند این گونه ادّعاها را درباره پیامبر اسلام تکرار کنند، صریحاً پاسخ مى گوید. مى فرماید: «براى هیچ بشرى سزاوار نیست که خداوند، کتاب آسمانى و حکم و نبوّت به او دهد سپس او به مردم بگوید: غیر از خدا، مرا پرستش کنید» (مَا کَانَ لِبَشَر أَنْ یُؤْتِیَهُ اللَّهُ الْکِتَابَ وَالْحُکْمَ وَالنُّبُوَّةَ ثُمَّ یَقُولَ لِلنَّاسِ کُونُوا عِبَادًا لِى مِنْ دُونِ اللَّهِ).
نه پیامبر اسلام و نه هیچ پیامبر دیگرى، حق ندارد چنین سخنى را بگوید و این گونه نسبتها که به انبیا داده شده، همه ساخته و پرداخته افراد ناآگاه و دور از تعلیمات آنهاست.
سپس مى افزاید: «بلکه (سزاوار مقام او، این است که بگوید:) مردمى الهى باشید، آن گونه که کتاب خدا را مى آموختید و درس مى خواندید» و غیر از خدا را پرستش نکنید (وَ لَـکِنْ کُونُوا رَبَّانِیِّینَ بِمَا کُنْتُمْ تُعَلِّمُونَ الْکِتَابَ وَ بِمَا کُنْتُمْ تَدْرُسُونَ).
آرى فرستادگان الهى هیچ گاه از مرحله بندگى و عبودیت تجاوز نکردند و، همیشه بیش از هرکس، در برابر خداوند خاضع بودند.
«ربّانیّین» جمع «ربّانى»، به کسى گفته مى شود که ارتباط او با «ربّ» (پروردگار) قوى باشد. و از آنجا که واژه ربّ به کسى گفته مى شود که به اصلاح و تربیت دیگران پردازد، مفهوم این واژه در آیه بالا آن است که هرگز سزاوار پیامبران نیست که مردم را به پرستش خویش دعوت کنند، بلکه مردم را در پرتو تعلیم آیات الهى و تدریس حقایق دینى، به صورت دانشمندان الهى و ربّانى تربیت کنند.
(آیه 80) این آیه تکمیلى است نسبت به آنچه در آیه قبل آمد. مى گوید: همان طور که پیامبران مردم را به پرستش خویش دعوت نمى کردند، به پرستش فرشتگان و سایر پیامبران هم دعوت نمى نمودند. مى فرماید: «و نه اینکه به شما دستور دهد که فرشتگان و پیامبران را، پروردگارِ خود انتخاب کنید» (وَ لاَ یَأْمُرَکُمْ أَنْ تَتَّخِذُوا الْمَلاَئِکَةَ وَالنَّبِیِّینَ أَرْبَابًا).
این جمله از یک سو پاسخى است به مشرکان عرب که فرشتگان را دختران خدا مى پنداشتند و نوعى ربوبیّت براى آنها قائل بودند و با این حال خود را پیرو آیین ابراهیم معرّفى مى کردند.
و از سوى دیگر، پاسخى است به صابئان که خود را پیرو یحیى(ع) مى دانستند، ولى مقام فرشتگان را تا سرحدّ پرستش بالا مى بردند.
و نیز پاسخى است به یهود و نصارى که عُزیر یا مسیح(ع) را فرزند خدا معرّفى مى کردند.
در پایان آیه براى تأکید بیش تر مى افزاید: «آیا شما را، پس از آنکه مسلمان شدید، به کفر دعوت مى کند؟!» (أَیَأْمُرُکُمْ بِالْکُفْرِ بَعْدَ إِذْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ).
یعنى چگونه ممکن است پیامبرى نخست مردم را به ایمان و توحید دعوت کند سپس راه شرک را به آنها نشان دهد!
آیه در ضمن به معصوم بودن پیامبران و عدم انحراف آنها از مسیر فرمان خدا اشاره دارد.
