(آیه 135) به تناسب دستورهایى که در آیات گذشته درباره اجراى عدالت در مورد یتیمان و همسران داده شده، در این آیه یک اصل اساسى درباره اجراى عدالت ذکر مى کند مى فرماید: «اى کسانى که ایمان آورده اید! کاملا قیام به عدالت کنید» (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا کُونُوا قَوَّامِینَ بِالْقِسْطِ).
یعنى باید آن چنان عدالت را اجرا کنید که کم ترین انحرافى به هیچ طرف پیدا نکنید.
سپس براى تأکید مطلب، مسأله شهادت را عنوان کرده مى فرماید: به خصوص در مورد شهادت باید همه ملاحظات را کنار بگذارید و «براى خدا شهادت دهید، اگرچه (این گواهى) به زیان خود شما، یا پدر و مادر و نزدیکان شما بوده باشد» (شُهَدَاءَ لِلَّهِ وَ لَوْ عَلَى أَنْفُسِکُمْ أَوِ الْوَالِدَیْنِ وَالاَْقْرَبِینَ).
از این جمله استفاده مى شود که بستگان مى توانند با حفظ اصول عدالت، به سود یا زیان یکدیگر، شهادت دهند.
سپس به قسمت دیگرى از عوامل انحراف از اصل عدالت اشاره کرده مى فرماید: نه ملاحظه ثروت ثروتمندان باید مانع شهادت به حق گردد و نه عواطف ناشى از ملاحظه فقرِ فقیران; چراکه «اگر آنها غنى یا فقیر باشند، خداوند سزاوارتر است که از آنان حمایت کند» (إِنْ یَکُنْ غَنِیًّا أَوْ فَقِیرًا فَاللَّهُ أَوْلَى بِهِمَا).
باز براى تأکید دستور مى دهد: «از هوى و هوس پیروى نکنید; که از حق، منحرف خواهید شد» (فَلاَ تَتَّبِعُوا الْهَـوَى أَنْ تَعْدِلُوا).
از این جمله به خوبى استفاده مى شود که سرچشمه مظالم، هوى پرستى است و اگر اجتماعى هوى پرست نباشد، ظلم و ستم در آن راه نخواهد داشت.
بار دیگر به خاطر اهمّیتى که موضوع اجراى عدالت دارد، روى این دستور تکیه کرده مى فرماید: «و اگر حق را تحریف کنید، و یا از اظهار آن، اعراض نمایید، خداوند به آنچه انجام مى دهید، آگاه است» (وَ إِنْ تَلْوُوا أَوْ تُعْرِضُوا فَإِنَّ اللَّهَ کَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرًا).
آیه فوق توجّه فوق العاده اسلام را به مسأله عدالت اجتماعى در هر شکل و هر صورت کاملا روشن مى سازد و انواع تأکیداتى که در این چند جمله به کار رفته است نشان مى دهد که اسلام تا چه اندازه در این مسأله مهمّ انسانى و اجتماعى حساسیت دارد. اگرچه با نهایت تأسّف، میان عمل مسلمانان و این دستور عالى اسلامى فاصله از زمین تا آسمان است ـ و همین یکى از اسرار عقب ماندگى آنهاست.
