(آیه 261) مسأله انفاق یکى از مهم ترین مسائلى است که اسلام روى آن تأکید دارد. شاید ذکر آیات آن پشتِ سر آیات مربوط به معاد از این نظر باشد که یکى از مهم ترین اسباب نجات در قیامت، انفاق و بخشش در راه خداست. آیه مى فرماید: «کسانى که اموال خود را در راه خدا انفاق مى کنند، همانند بذرى هستند که هفت خوشه برویاند» (مَثَلُ الَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِى سَبِیلِ اللَّهِ کَمَثَلِ حَبَّة أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ).
«که در هر خوشه، یک صد دانه باشد» که مجموعاً از یک دانه هفت صد دانه برمى خیزد (فِى کُلِّ سُنْبُلَة مِائَةُ حَبَّة).
پاداش آنها منحصر به این نیست; «و خداوند آن را براى هر کس بخواهد (و شایستگى داشته باشد)،دو یا چند برابر مى کند» (وَاللَّهُ یُضَاعِفُ لِمَنْ یَشَاءُ).
و این همه پاداش عجیب نیست; «و خدا (از نظر قدرت و رحمت،) وسیع، و (به همه چیز) داناست» (وَاللَّهُ وَاسِـعٌ عَلِیمٌ).