در این آیه به طرز تفکّر و ادّعاهاى مضحک این سردمداران باطل و «أکابِرَ مُجرمیها» اشاره کرده مى گوید: «و هنگامى که آیه اى براى آنها بیاید مى گویند: ما هرگز ایمان نمى آوریم، مگر اینکه همانند چیزى که به پیامبران خدا داده شده، به ما هم داده شود» (وَ إِذَا جَاءَتْهُمْ ءَایَةٌ قَالُوا لَنْ نُؤْمِنَ حَتَّى نُؤْتَى مِثْلَ مَا أُوتِىَ رُسُلُ اللَّهِ).
قرآن پاسخ روشنى به آنها مى دهد و مى گوید: لازم نیست شما به خدا درس بدهید که چگونه رسولان خویش را اعزام دارد و از میان چه افرادى انتخاب کند زیرا «خداوند آگاه تر است که رسالت خویش را کجا قرار دهد» (اللَّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسَالَتَهُ).
روشن است که رسالت نه ارتباطى به سن و مال دارد و نه به موقعیت قبایل، بلکه شرط آن قبل از هرچیز آمادگى روحى، پاکى ضمیر، سجایاى اصیل انسانى، فکر بلند و اندیشه قوى و تقوا و پرهیزگارى در مرحله عصمت است. وجود این صفات ـ به خصوص آمادگى براى مقام عصمت ـ چیزى است که جز خدا نمى داند. چه قدر فرق است میان این شرایط و میان آنچه آنها فکر مى کردند.
جانشین پیامبر(ص) نیز تمام صفات و برنامه هاى او را، جز وحى و تشریع، دارد. یعنى هم حافظ شرع و شریعت است و هم پاسدار مکتب و قوانین او و هم رهبر معنوى و مادّى مردم. از این رو باید او نیز داراى مقام عصمت و مصونیت از خطا و گناه باشد تا بتواند رسالت خویش را به ثمر برساند و رهبرى مطاع و سرمشقى مورد اعتماد گردد. به همین دلیل، انتخاب او نیز به دست خداست، نه از طریق انتخاب مردم و شورى; خدا مى داند این مقام را در چه جایى قرار دهد نه خلق خدا.
در پایان آیه سرنوشتى را که در انتظار این گونه مجرمان و رهبران پرادّعاى باطل است بیان کرده مى گوید: «به زودى کسانى که مرتکب گناه شدند، (و مردم را از راه حق منحرف ساختند،) در مقابل مکر (و فریب و نیرنگى) که مى کردند، گرفتار حقارت در پیشگاه خدا، و عذاب شدید خواهند شد» (سَیُصِیبُ الَّذِینَ أَجْرَمُوا صَغَارٌ عِنْدَاللَّهِ وَ عَذَابٌ شَدِیدٌ بِمَا کَانُوا یَمْکُرُونَ).
این خودخواهان مى خواستند با کارهاى خلاف خود موقعیت و بزرگى خویش را حفظ کنند، ولى خدا آنها را چنان تحقیر خواهد کرد که دردناک ترین شکنجه هاى روحى را احساس کنند.
