بررسى شأن نزولهاى آیه نشان مى دهد که روى سخن در آیه با سه گروه یهود و نصارى و مشرکان است.
قرآن در برابر این سه گروه و همه کسانى که در راهى مشابه آنها گام بر مى دارند مى گوید: «کیست ستمکارتر از آن کس که از بردن نام خدا در مساجد او جلوگیرى کرد و سعى در ویرانى آنها نمود؟!» (وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَنَعَ مَسَاجِدَ اللَّهِ أَنْ یُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ وَ سَعَى فِى خَرَابِهَا).
سپس مى گوید: «شایسته نیست آنان، جز با ترس و وحشت، وارد این (کانونهاى عبادت) شوند» (أُولَـئِکَ مَا کَانَ لَهُمْ أَنْ یَدْخُلُوهَا إِلاَّ خَائِفِینَ).
یعنى مسلمانان و موحّدان جهان باید چنان محکم بایستند که دست ستمگران از این اماکن مقدّس کوتاه گردد.
و در پایان آیه مجازات این ستمکاران را بیان کرده مى گوید: «بهره آنها در دنیا (فقط) رسوایى است و در آخرت، عذاب عظیم (الهى)!» (لَهُمْ فِى الدُّنْیَا خِزْىٌ وَ لَهُمْ فِى الاَْخِرَةِ عَذَابٌ عَظِیمٌ).
در حقیقت، هر عملى که نتیجه آن تخریب مساجد و از رونق افتادن آن باشد مشمول همین حکم است.