(آیه 40) دگر بار روى سخن را به مشرکان کرده و از راه دیگرى براى توحید و یگانه پرستى در برابر آنها استدلال مى کند، به این طریق که لحظات سخت و دردناک زندگى را به خاطرشان مى آورد و از وجدان آنها استمداد مى کند که در این گونه لحظات که همه چیز را به دست فراموشى مى سپارند، آیا پناهگاهى جز خدا براى خودشان فکر مى کنند؟ آیه مى فرماید: اى پیامبر! «بگو: به من خبر دهید اگر عذاب پروردگار به سراغ شما آید، یا رساخیز برپا شود، آیا (براى حلّ مشکلات خود،) غیر خدا را مى خوانید اگر راست مى گویید ؟!» (قُلْ أَرَءَیْتَکُمْ إِنْ أَتَیکُمْ عَذَابُ اللَّهِ أَوْ أَتَتْکُمُ السَّاعَةُ أَغَیْرَاللَّهِ تَدْعُونَ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ).

روح معنى این آیه نه تنها براى مشرکان، بلکه براى همه کس به هنگام بروز شداید و حوادث سخت، قابل درک است. ممکن است در حال عادى و در حوادث کوچک، انسان به غیر خدا متوسّل گردد، امّا هنگامى که حادثه فوق العاده شدید باشد، همه چیز را فراموش مى کند، ولى در همین حال در اعماق دل خود یک نوع امیدوارى به نجات که از منبع قدرت مرموز و نامشخصى سرچشمه مى گیرد، احساس مى کند. این همان توجّه به خدا و حقیقت توحید است.

(آیه 41) در این آیه مى فرماید: «(نه،) بلکه تنها او را مى خوانید; و او اگر بخواهد، مشکلى را که به خاطر آن او را خوانده اید برطرف مى سازد; و آنچه را (امروز) همتاى خدا قرار مى دهید، (در آن روز) فراموش خواهید کرد» (بَلْ إِیَّاهُ تَدْعُونَ فَیَکْشِفُ مَا تَدْعُونَ إِلَیْهِ إِنْ شَاءَ وَ تَنْسَوْنَ مَا تُشْرِکُونَ).