در میان دانشمندان و علماى شیعه اختلافى نیست که بسم اللّه جزء سوره حمد و همه سوره هاى قرآن است. ثبت «بسم اللّه» در آغاز سوره ها گواه زنده این امر است زیرا مى دانیم در متن قرآن چیزى اضافه نوشته نشده و ذکر «بسم اللّه» در آغاز سوره ها از زمان پیامبر(ص) تاکنون معمول بوده است.
به علاوه، سیره مسلمانان همواره بر این بوده که هنگام تلاوت قرآن، بسم اللّه را در آغاز هر سوره مى خواندند. به تواتر نیز ثابت شده که پیامبر(ص) آن را تلاوت مى فرمود. چگونه ممکن است چیزى جزو قرآن نباشد و پیامبر و مسلمانان همواره آن را ضمن قرآن بخوانند و بر آن مداومت نمایند!
به هر حال، مسأله آن قدر روشن است که مى گویند: یک روز معاویه ـ در دوران حکومتش ـ در نماز جماعت بسم اللّه را نگفت، بعد از نماز جمعى از مهاجران و انصار فریاد زدند: أَسَرَقْتَ أَمْ نَسیتَ؟ (آیا ـ بسم اللّه را ـ دزدیدى یا فراموش کردى؟)