از شأن نزول فوق و لحن آیه درمى یابیم این آیه درباره یهود است نه مشرکان. از طرفى بعضى معتقدند که این آیه در مدینه نازل شده و به دستور پیامبر(ص) به تناسب خاصّى در وسط این سوره مکّى قرار گرفته است. این موضوع در قرآن نمونه هاى فراوانى دارد. آیه مى گوید: «آنها خدا را درست نشناختند که گفتند: خدا، هیچ چیز بر هیچ انسانى، نفرستاده است» (وَ مَا قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ إِذْ قَالُوا مَا أَنْزَلَ اللَّهُ عَلَى بَشَر مِنْ شَىْء).

خداوند به پیامبرش دستور مى دهد «بگو: چه کسى کتابى را که موسى آورد، نازل کرد ؟! کتابى که براى مردم، نور و هدایت بود» (قُلْ مَنْ أَنْزَلَ الْکِتَابَ الَّذِى جَاءَ بِهِ مُوسَى نُورًا وَ هُدًى لِلنَّاسِ).

امّا شما «آن را به صورت پراکنده قرار مى دهید; قسمتى را آشکار، و قسمت زیادى را پنهان مى دارید» (تَجْعَلُونَهُ قَرَاطِیسَ تُبْدُونَهَا وَ تُخْفُونَ کَثِیرًا).

«و (در این کتاب آسمانى) مطالبى به شما تعلیم داده شده که نه شما و نه پدرانتان، از آن باخبر نبودید» (وَ عُلِّمْتُمْ مَا لَمْ تَعْلَمُوا أَنْتُمْ وَ لاَءَابَاؤُکُمْ).

در پایان آیه به پیامبر(ص) دستور مى دهد «بگو: خدا! سپس آنها را در گفتوگوهاى لجاجت آمیزشان رها کن، تا بازى کنند» زیرا آنها جمعیّتى هستند که کتاب الهى وآیات او را به بازى گرفته اند (قُلِ اللَّهُ ثُمَّ ذَرْهُمْ فِى خَوْضِهِمْ یَلْعَبُونَ).

(آیه 92) در تعقیب بحثى که درباره کتاب آسمانى یهود در آیه گذشته عنوان شد، در اینجا به قرآن که یک کتاب دیگر آسمانى است اشاره مى شود. در حقیقت، ذکر تورات مقدّمه اى است براى ذکر قرآن تا از نزول یک کتاب آسمانى بر یک بشر تعجّب نکنند.

نخست مى گوید: «و این کتابى است که ما آن را نازل کردیم» (وَ هَـذَا کِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ).

«کتابى است پربرکت» (مُبَارَکٌ).

زیرا سرچشمه انواع خیرات و نیکى ها و پیروزى هاست.

«که آنچه را پیش از آن آمده تصدیق مى کند»; آن را فرستادیم تا مردم را به پاداشهاى الهى، بشارت دهى (مُصَدِّقُ الَّذِى بَیْنَ یَدَیْهِ).

منظور از اینکه قرآن، کتب مقدّسه پیشین را تصدیق مى کند، آن است که تمام نشانه هایى که در آنها آمده بر آن تطبیق مى نماید. بنابراین، هم از نظر محتوا و هم از نظر اسناد و مدارک تاریخى، نشانه هاى حقّانیت در آن آشکار است.

سپس هدف نزول قرآن را چنین توضیح مى دهد: «و تا (اهل) امّ القرى [= مکّه] و کسانى را که گرد آن هستند، بترسانى» و به وظایفشان آگاه سازى (وَ لِتُنْذِرَ أُمُّ الْقُرَى وَ مَنْ حَوْلَهَا).

اگر به مکّه «امّ القرى» مى گویند، به خاطر این است که اصل و آغاز پیدایش تمام خشکى هاى روى زمین است. در روایات آمده است: خشکى هاى زمین از زیر خانه کعبه گسترده شدند و از آن به نام «دَحوُالارض» (گسترش زمین)، یاد شده است. بنابراین، «وَ مَن حَوْلَها» (کسانى که اطراف آن هستند)، تمام مردم روى زمین را شامل مى شود.

در پایان آیه مى گوید: «(یقین بدان) آنها که به آخرت ایمان دارند، به آن ایمان مى آورند; و بر نمازهاى خویش، مراقبت مى کنند» (وَالَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالاَْخِرَةِ یُؤْمِنُونَ بِهِ وَ هُمْ عَلَى صَلاَتِهِمْ یُحَافِظُونَ).