(آیه 37) این آیه دنباله آیات قبل و اشاره به افراد متکبّر و خودخواه است. مى فرماید: «آنها کسانى هستند که بخل مىورزند، و بلکه مردم را به بخل دعوت مى کنند» (الَّذِینَ یَبْخَلُونَ وَ یَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبُخْلِ).
«و آنچه را که خداوند از فضل (و رحمت) خود به آنها داده، کتمان مى نمایند» تا افراد اجتماع از آنها توقعى نکنند (وَ یَکْتُمُونَ مَا ءَاتَیهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ).
سپس مى فرماید: این عمل، در حقیقت از کفرشان سرچشمه گرفته; «و ما براى کافران عذاب خوارکننده اى آماده کرده ایم» (وَ أَعْتَدْنَا لِلْکَافِرِینَ عَذَابًا مُهِینًا).
شاید سرّ تعبیر به «کافرین» آن باشد که غالباً «بخل» از کفر سرچشمه مى گیرد زیرا افراد بخیل به مواهب بى پایان پروردگار و وعده هاى او نسبت به نیکوکاران ایمان ندارند. و اینکه مى گوید: عذاب آنها خوارکننده است براى اینکه جزاى تکبّر و خود برتربینى را از این راه ببینند.
(آیه 38) در این آیه به یکى دیگر از صفات متکبّران خودخواه اشاره کرده مى فرماید: «و آنها کسانى هستند که اموال خود را براى نشان دادن به مردم (و کسب شهرت و مقام) انفاق مى کنند، و ایمان به خدا و روز بازپسین ندارند» (وَالَّذِینَ یُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ رِئَاءَ النَّاسِ وَ لاَیُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ لاَبِالْیَوْمِ الاَْخِرِ).
و از آنجا که هدف آنها جلب رضایت خالق نیست، پیوسته در این فکرند که چگونه انفاق کنند تا بیش تر بتوانند از آن بهره بردارى نمایند و موقعیت خود را تثبیت کنند.
آنها شیطان را رفیق و همنشین خود انتخاب کردند «و کسى که شیطان قرین او باشد، بد همنشین و قرینى است» (وَ مَنْ یَکُنِ الشَّیْطَانُ لَهُ قَرِینًا فَسَاءَ قَرِینًا).
از این آیه استفاده مى شود که رابطه متکبّران با شیطان و اعمال شیطانى یک رابطه مستمر است نه موقّت.
(آیه 39) در این آیه به عنوان اظهار تأسّف به حال این گروه مى فرماید: «چه مى شد اگر آنها (از این بیراهه ها بازمى گشتند و) به خدا و روز بازپسین ایمان مى آوردند، و از آنچه خداوند به آنان روزى داده، (در راه او) انفاق مى کردند؟!» (وَ مَاذَا عَلَیْهِمْ لَوْ ءَامَنُوا بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الاَْخِرِ وَ أَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقَهُمُ اللَّهُ).
«و خداوند از (اعمال و نیّات) آنها آگاه است» و بر طبق آن به آنها جزا و کیفر مى دهد (وَ کَانَ اللَّهُ بِهِمْ عَلِیمًا).
(آیه 40) این آیه به افراد بى ایمان و بخیل که حال آنها در آیات قبل گذشت، مى گوید: «خداوند (حتّى) به اندازه سنگینى ذرّه اى ستم نمى کند» (إِنَّ اللَّهَ لاَ یَظْلِمُ مِثْقَالَ ذَرَّة).
واژه «ذرّه» در اصل به معنى مورچه هاى بسیار کوچکى است که به زحمت دیده مى شود، ولى تدریجاً به هر چیز کوچکى ذرّه گفته شده است. امروز به «اتم» که کوچک ترین جزء اجسام است نیز ذرّه گفته مى شود. و از آنجا که «مثقال» به معنى «سنگینى» است، تعبیر «مثقالَ ذَرّة» به معنى سنگینى یک جسم فوق العاده کوچک مى باشد.
سپس مى افزاید: خداوند نه تنها ستم نمى کند، بلکه «اگر کار نیکى باشد، آن را دوچندان مى سازد; و از نزد خود، پاداش عظیمى (در برابر آن) مى دهد» (وَ إِنْ تَکُ حَسَنَةً یُضَاعِفْهَا وَ یُؤْتِ مِنْ لَدُنْهُ أَجْرًا عَظِیمًا).
