در این آیه به یکى دیگر از بهانه جویى هاى مشرکان اشاره شده است. آنها انتظار داشتند پیامبر(ص) امتیازاتى براى ثروتمندان نسبت به طبقه فقیر قائل شود، بى خبر از اینکه اسلام آمده تا به این امتیازات پوچ و بى اساس پایان دهد. بدین رو آنها اصرار داشتند که پیامبر(ص) این دسته را از خود براند، امّا قرآن با ذکر دلایل زنده پیشنهاد آنها را نفى مى کند مى گوید: «و کسانى را که صبح و شام خدا را مى خوانند، و جز ذاتِ پاکِ او نظرى ندارند، از خود دور مکن» (وَ لاَتَطْرُدِ الَّذِینَ یَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَدَوةِ وَالْعَشِىِّ یُرِیدُونَ وَجْهَهُ).
در حقیقت، آنها روى یک سنّت دیرین غلط، امتیاز افراد را به ثروت آنها مى دانستند و معتقد بودند باید طبقات اجتماع که براساس ثروت بهوجود آمده، همواره محفوظ بماند و هر آیین و دعوتى بخواهد زندگى طبقاتى را برهم زند و این امتیاز را نادیده بگیرد، در نظر آنها مطرود و غیرقابل قبول است.
در جمله بعد مى فرماید: دلیلى ندارد که اشخاص باایمان را از خود دورسازى، براى اینکه «نه چیزى از حساب آنها بر توست، و نه چیزى از حساب تو بر آنها» (مَا عَلَیْکَ مِنْ حِسَابِهِمْ مِنْ شَىْء وَ مَا مِنْ حِسَابِکَ عَلَیْهِمْ مِنْ شَىْء).
«که آنها را طرد کنى و از ستمگران گردى» (فَتَطْرُدَهُمْ فَتَکُونَ مِنَ الظَّالِمِینَ).
منظور از حساب، حساب اعمال است. مشرکان، یاران فقیر پیامبر را به خاطر نداشتن ثروت به دورى از خدا متّهم مى کردند مى گفتند: اگر اعمال این افراد در پیشگاه خدا مورد قبول است، چرا آنها را از نظر زندگى مرفّه قرار نداده است؟ همچنین آنها را متّهم مى کردند که ایمانشان به خاطر تأمین زندگى است.
قرآن در پاسخ مى گوید به فرض که چنین باشد، حسابشان باخداست، همین اندازه که ایمان آورده اند و در صف مسلمین قرار گرفته اند، به هیچوجه نباید طرد شوند. به این ترتیب، جلو بهانه جویى هاى اشراف قریش را مى گیرد.
