(آیه 154) در آیات قبل سخن از ده حکم اساسى و اصولى در میان بود که نه تنها در اسلام بلکه در تمام ادیان بوده است، به دنبال آن در این آیه مى گوید: «سپس به موسى کتاب (آسمانى) دادیم; (و نعمت خود را) بر آنها که نیکوکار بودند، کامل کردیم» (ثُمَّ ءَاتَیْنَا مُوسَى الْکِتَابَ تَمَامًا عَلَى الَّذِى أَحْسَنَ).
«و همه چیز را (که مورد نیاز آنها بود، در آن) روشن ساختیم» (وَ تَفْصِیلاً لِکُلِّ شَىْء).
«کتابى که مایه هدایت و رحمت بود» (وَ هُدًى وَ رَحْمَةً).
این برنامه ها به خاطر آن بود تا «شاید به لقاى پروردگارشان (و روز رستاخیز) ایمان بیاورند» (لَعَلَّهُمْ بِلِقَاءِ رَبِّهِمْ یُؤْمِنُونَ).
(آیه 155) در این آیه به نزول قرآن و تعلیمات آن اشاره کرده و بحث آیه گذشته را تکمیل مى نماید مى گوید: «و این کتابى است پربرکت، که ما (بر تو) نازل کردیم» (وَ هَـذَا کِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ مُبَارَکٌ).
«از آن پیروى کنید، و پرهیزگارى پیشه نمایید، باشد که مورد رحمت (خدا) قرار گیرید» (فَاتَّبِعُوهُ وَاتَّقُوا لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ).
(آیه 156) در این آیه راه هاى فرار و بهانه جویى ها را به روى مشرکان بسته، به آنها مى گوید: ما این کتاب آسمانى را با این امتیازات نازل کردیم «تا نگویید: کتاب آسمانى تنها بر دو طایفه پیش از ما [= یهود و نصارى] نازل شده بود; و ما از بحث و بررسى آنها بى خبر بودیم» (أَنْ تَقُولُوا إِنَّمَا أُنْزِلَ الْکِتَابُ عَلَى طَائِفَتَیْنِ مِنْ قَبْلِنَا وَ إِنْ کُنَّا عَنْ دِرَاسَتِهِمْ لَغَافِلِینَ).
(آیه 157) در این آیه همان بهانه به صورت دامنه دارتر و آمیخته با ادّعا و غرور بیش تر از آنها نقل شده است. مى فرماید: «یا نگویید: اگر کتاب آسمانى بر ما نازل مى شد، از آنها هدایت یافته تر بودیم» (أَوْ تَقُولُوا لَوْ أَنَّا أُنْزِلَ عَلَیْنَا الْکِتَابُ لَکُنَّا أَهْدَى مِنْهُمْ).
آیه قبل منعکس کننده این بهانه بود که اگر ما راه نیامده ایم بر اثر بى خبرى از کتب آسمانى بود و این بى خبرى معلول آن بوده که این کتب بر دیگران نازل گردیده، امّا این آیه منعکس کننده حسّ خودبرتربینى آنها و ادّعاى بى اساسى است که در مورد امتیاز نژاد عرب بر دیگران داشته اند.
قرآن در برابر این ادّعاها مى گوید: «اینک آیات و دلایل روشن از جانب پروردگارتان، و هدایت و رحمت براى شما آمد» (فَقَدْ جَاءَکُمْ بَیِّنَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ هُدًى وَ رَحْمَةٌ).
«پس، چه کسى ستمکارتر است از کسى که آیات خدا را تکذیب کرده، و از آن روى گردانیده است؟!» (فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ کَذَّبَ بِـَایَاتِ اللَّهِ وَ صَدَفَ عَنْهَا).
«صَدَفَ» به معنى رویگردانى شدید و بدون تفکّر از چیزى است. اشاره به اینکه آنها نه تنها از آیات خدا روى گرداندند، بلکه با شدّت از آن فاصله گرفتند.
در پایان آیه مجازات دردناک این گونه افراد لجوج را، که مطالعه نکرده حقایق را انکار مى کنند و از آن مى گریزند، حتّى سدّ راه دیگران مى شوند، بیان کرده مى گوید: «امّا به زودى کسانى را که از آیات ما روى مى گردانند، به خاطر همین اعراض بى دلیلشان، مجازات شدید خواهیم کرد!» (سَنَجْزِى الَّذِینَ یَصْدِفُونَ عَنْ ءَایَاتِنَا سُوءَ الْعَذَابِ بِمَا کَانُوا یَصْدِفُونَ).
