در این آیه که ششمین آیه از سلسله آیات درباره انفاق است، سخن از چگونگى اموالى است که باید انفاق گردد. نخست مى فرماید: «اى کسانى که ایمان آورده اید، از قسمتهاى پاکیزه اموالى که (از طریق تجارت) به دست آورده اید، و از آنچه از زمین براى شما خارج ساخته ایم (از منابع و معادن و درختان و گیاهان) انفاق کنید» (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا أَنْفِقُوا مِنْ طَیِّبَاتِ مَا کَسَبْتُمْ وَ مِمَّا أَخْرَجْنَا لَکُمْ مِنَ الاَْرْضِ).
در واقع، قرآن مى گوید ما منابع اینها را در اختیار شما گذاشتیم. بنابراین، نباید از انفاق کردن بخشى از طیّبات و پاکیزه ها و سرگل آن، در راه خدا دریغ کنید.
سپس براى تأکید مى افزاید: «و براى انفاق، به سراغ قسمتهاى ناپاک نروید در حالى که خودِ شما حاضر نیستید آنها را بپذیرید; مگر از روى اغماض و کراهت» (وَ لاَ تَیَمَّمُوا الْخَبِیثَ مِنْهُ تُنْفِقُونَ وَ لَسْتُمْ بِـَاخِذِیهِ إِلاَّ أَنْ تُغْمِضُوا فِیهِ).
از آنجا که بعضى از مردم عادت دارند همیشه از اموال بى ارزش و آنچه تقریباً از مصرف افتاده و قابل استفاده خودشان نیست انفاق کنند، این جمله صریحاً مردم را از این کار نهى مى کند.
در حقیقت، آیه به نکته لطیفى اشاره مى کند که انفاق در راه خدا یک طرفش مؤمنان نیازمندند و طرف دیگر خدا. با این حال اگر عمداً اموال پست و بى ارزش انتخاب شود، از یک سو تحقیرى است نسبت به نیازمندان که ممکن است على رغم تهیدستى مقام بلندى از نظر ایمان و انسانیت داشته باشند و روحشان آزرده شود و از سوى دیگر، سوءادبى است نسبت به مقام شامخ پروردگار.
در پایان آیه مى فرماید: «و بدانید خداوند، بى نیاز و شایسته ستایش است» (وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَنِىٌّ حَمِیدٌ).
یعنى نه تنها نیازى به انفاق شما ندارد و از هر نظر بى نیاز است، بلکه تمام نعمتها را او در اختیار شما گذارده و از این رو، شایسته ستایش است.
