با توجّه به شأن نزول بالا پیوند این آیه و آیات بعد از آن با آیاتى که قبلا درباره منافقان بود کاملا روشن است.
در آغاز مى فرماید: «چرا در مورد منافقان دو دسته شده اید؟!» بعضى جنگ با آنها را ممنوع، و بعضى مجاز مى دانید (فَمَا لَکُمْ فِى الْمُنَافِقِینَ فِئَتَیْنِ).
«در حالى که خداوند به خاطر اعمالشان، افکار آنها را کاملاً وارونه کرده است» (وَاللَّهُ أَرْکَسَهُمْ بِمَا کَسَبُوا).
و در پایان آیه به افراد ساده دلى که از این دسته منافقان حمایت مى نمودند خطاب کرده مى فرماید: «آیا شما مى خواهید کسانى را که خداوند بر اثر اعمال زشتشان گمراه کرده، هدایت کنید؟! در حالى که هرکس را خداوند گمراه کند، راهى براى او نخواهى یافت» (أَتُرِیدُونَ أَنْ تَهْدُوا مَنْ أَضَلَّ اللَّهُ وَ مَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ سَبِیلاً).
زیرا این یک سنّت الهى است که اثر اعمال هیچ کس از او جدا نمى شود. چگونه مى توانید انتظار داشته باشید افرادى که فکرشان آلوده و قلبشان مملوّ از نفاق و عملشان حمایت از دشمنان خداست مشمول هدایت شوند؟
(آیه 89) در تعقیب آیه قبل درباره منافقانى که بعضى از مسلمانان ساده دل به حمایت از آنها برخاسته و از آنها شفاعت مى کردند و قرآن بیگانگى شان را از اسلام بیان داشت، در این آیه مى فرماید: «آنان آرزو مى کنند که شما هم مانند ایشان کافر شوید، و مساوى یکدیگر باشید» (وَدُّوا لَوْ تَکْفُرُونَ کَمَا کَفَرُوا فَتَکُونُونَ سَوَاءً).
بنابراین، آنها از کافران عادّى نیز بدترند زیرا کفّار معمولى غارتگر عقاید دیگران نیستند امّا اینها هستند و فعالیتهاى پى گیرىْ براى تخریب عقاید دیگران دارند.
«بنابراین، از آنها دوستانى انتخاب نکنید» (فَلاَ تَتَّخِذُوا مِنْهُمْ أَوْلِیَاءَ).
«مگر اینکه (توبه کنند، و) در راه خدا هجرت نمایند» (حَتَّى یُهَاجِرُوا فِى سَبِیلِ اللَّهِ).
هرگاه از این کار سر باز زنند، (و به اقدام برضدّ شما ادامه دهند،) هرجا آنها را یافتید، اسیر کنید; و (در صورت احساس خطر) به قتل برسانید» (فَإِنْ تَوَلَّوْا فَخُذُوهُمْ وَاقْتُلُوهُمْ حَیْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ).
در پایان آیه بار دیگر تأکید مى کند: «و از میان آنها، دوست و یار و یاورى اختیار نکنید» (وَ لاَتَتَّخِذُوا مِنْهُمْ وَلِیًّا وَ لاَنَصِیرًا).
نجات یک جامعه زنده که در مسیر یک انقلاب اصلاحى گام برمى دارد از چنگال دشمنان دوست نما و جاسوسان خطرناک، راهى جز شدّت عمل ندارد.
