(آیه 55) این آیه نشان مى دهد بنى اسرائیل چگونه مردمى لجوج و بهانه گیر بودند که مجازات سخت الهى دامانشان را گرفت. مى فرماید: «و (نیز به یاد آورید) هنگامى را که گفتید: اى موسى، ما هرگز به تو ایمان نخواهیم آورد; مگر اینکه خدا را آشکارا (با چشم خود) ببینیم!» (وَ إِذْ قُلْتُمْ یَا مُوسَى لَنْ نُؤْمِنَ لَکَ حَتَّى نَرَى اللَّهَ جَهْرَةً).
این درخواست ممکن است به خاطر جهل آنها بوده چراکه درک افراد نادان فراتر از محسوساتشان نیست، حتّى مى خواهند خدا را با چشم خود ببینند. و یا به خاطر لجاجت و بهانه جویى بوده است که یکى از ویژگیهاى این قوم مى باشد.
به هر حال، چاره اى جز این نبود که یکى از مخلوقات خدا، که آنها تاب مشاهده آن را ندارند، ببینند و بدانند چشم ظاهر ناتوان تر از این است که حتّى بسیارى از مخلوقات خدا را ببیند تا چه رسد به ذات پاک پروردگار. صاعقه اى فرود آمد و بر کوه خورد، برق خیره کننده و صداى رعب انگیز و زلزله اى که همراه داشت، آن چنان همه را در وحشت فرو برد که بى جان به روى زمین افتادند. قرآن به دنبال جمله فوق مى گوید: «پس صاعقه شما را گرفت; در حالى که تماشا مى کردید» (فَأَخَذَتْکُمُ الصَّاعِقَهُ وَ أَنْتُمْ تَنْظُرُونَ).
(آیه 56) موسى از این ماجرا سخت ناراحت شد چراکه از بین رفتن هفتاد نفر از سران بنى اسرائیل در این ماجرا بهانه بسیار مهمّى به دست ماجراجویان بنى اسرائیل مى داد که زندگى را بر او تیره و تار کند. بدین رو از پروردگار تقاضاى بازگشت آنها را به زندگى کرد و این تقاضاى او پذیرفته شد. قرآن مى فرماید: «سپس شما را پس از مرگتان حیات بخشیدیم; شاید شکر (نعمت او را) به جا آورید» (ثُمَّ بَعَثْنَاکُمْ مِنْ بَعْدِ مَوْتِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ).
آنچه در دو آیه فوق آمده، به صورت مشروح در سوره أعراف آیه 155 و سوره نساء آیه 153 بیان شده است.
این آیه از آیاتى است که دلالت بر امکان «رجعت» و بازگشت به زندگى در این دنیا دارد چراکه وقوع آن در یک مورد، دلیل بر امکان آن در سایر موارد است.
