در زمان جاهلیت، زنان در زنجیر اسارت مردان بودند و مى باید زندگى خود را طبق تمایلات مردان خودکامه تنظیم کنند. از جمله در انتخاب همسر، به خواسته و میل زن اهمّیتى داده نمى شد، حتّى اگر زن با اجازه ولىّ ازدواج مى کرد سپس از همسرش جدا مى شد، باز پیوستن او به همسر اوّل بستگى به اراده مردان فامیل داشت و بسیار مى شد با اینکه زن و شوهر بعد از جدایى علاقه به بازگشت داشتند، مردان خویشاوند روى پندارها و موهوماتى مانع مى شدند. قرآن این روش را محکوم کرده مى گوید: «و هنگامى که زنان را طلاق دادید و عدّه خود را به پایان رساندند، مانع آنها نشوید که با همسرانِ (سابق) خویش، ازدواج کنند; اگر در میان آنان، به طرز پسندیده اى تراضى برقرار گردد» (وَ إِذَا طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلاَ تَعْضُلُوهُنَّ أَنْ یَنْکِحْنَ أَزْوَاجَهُنَّ إِذَا تَرَاضَوْا بَیْنَهُمْ بِالْمَعْرُوفِ).
از آیه استفاده مى شود که زنان ثَیّبه (کسانى که دست کم یک بار ازدواج کرده اند) در ازدواج مجدد خود نیازى به جلب موافقت اولیا ندارند، حتّى مخالفت آنها بى اثر است.
سپس در ادامه آیه بار دیگر هشدار مى دهد مى فرماید: «این دستورى است که تنها افرادى از شما، که ایمان به خدا و روز قیامت دارند، از آن، پند مى گیرند» و به آن، عمل مى کنند (ذلِکَ یُوعَظُ بِهِ مَنْ کَانَ مِنْکُمْ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الاَْخِرِ).
و باز براى تأکید بیش تر مى گوید: «این (دستور) براى رشد (خانواده هاى) شما مؤثّرتر، و براى شستن آلودگى ها مفیدتر است; و خدا مى داند و شما نمى دانید» (ذلِکُمْ أَزْکَى لَکُمْ وَ أَطْهَرُ وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ).
این احکام به نفع شما بیان شده ولى کسانى مى توانند از آن بهره گیرند که سرمایه ایمان به مبدأ و معاد را داشته باشند و بتوانند تمایلات خود را کنترل کنند.
