پرهیزگاران، علاوه بر ارتباط دائم با پروردگار، رابطه نزدیک و مستمرى با خلق خدا دارند. به همین دلیل قرآن سومین ویژگى آنها را چنین بیان مى کند: «و از تمام نعمتها و مواهبى که به آنان روزى دادیم انفاق مى کنند» (وَ مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنْفِقُونَ).
قابل توجّه اینکه قرآن نمى گوید مِن اموالهم ینفقون (از اموالشان انفاق مى کنند)، بلکه مى گوید «مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ» (از آنچه به آنها روزى دادیم). به این ترتیب، مسأله «انفاق» را چنان تعمیم مى دهد که تمام مواهب مادّى و معنوى را در بر مى گیرد. بنابراین، پرهیزگاران کسانى هستند که نه تنها از اموال بلکه از علم و اندیشه، نیروهاى جسمانى، مقام و موقعیّت اجتماعى و همه سرمایه هاى خود به آنها که نیاز دارند مى بخشند بى آنکه انتظار پاداشى داشته باشند.