(آیه 5) به دنبال بحثى که در آیات قبل درباره یتیمان گذشت، این آیه و آیه بعد آن را تکمیل کرده مى فرماید: «اموال خود را، که خداوند وسیله قوام زندگى شما قرار داده، به دست سفیهان نسپارید» (وَ لاَتُؤْتُوا السُّفَهَاءَ أَمْوَالَکُمُ الَّتِى جَعَلَ اللَّهُ لَکُمْ قِیَامًا).
و بگذارید در مسائل اقتصادى رشد پیدا کنند، تا اموال شما در معرض مخاطره و تلف قرار نگیرد.
منظور از «سفاهت» در آیه فوق، عدم رشد کافى در خصوص امور مالى است به طورى که شخص نتواند سرپرستى اموال خود را به عهده گیرد و در مبادلات، منافع خود را تأمین نماید.
از روایات برمى آید که «سفیه» معنى وسیعى دارد و از سپردن اموال عمومى و خصوصى به آنها نهى شده است.
از آیه فوق اهمّیتى را که اسلام براى مسائل مالى و اقتصادى قائل است به خوبى روشن مى شود و به عکس آنچه در انجیل کنونى مى خوانیم که شخص پولدار هرگز وارد ملکوت آسمانها نمى شود، اسلام مى گوید ملّتى که فقیر باشد هرگز روى سعادت را نخواهد دید. عجب این است که آنها با آن تعلیمات غلط به کجا رسیده اند و ما با این تعلیمات عالى در چه مرحله اى سیر مى کنیم !
در پایان آیه دو دستور مهم درباره یتیمان مى دهد مى فرماید: «و از آن، به آنها روزى دهید; و لباس بر آنان بپوشانید» (وَارْزُقُوهُمْ فِیهَا وَاکْسُوهُمْ).
تا با آبرومندى بزرگ شوند و به حد بلوغ برسند.
دیگر اینکه: «و با آنها سخن شایسته بگویید» (وَ قُولُوا لَهُمْ قَوْلاً مَعْرُوفًا).
یعنى با سخنان دلنشین و شایسته، هم کمبود روانى آنها را برطرف سازید و هم به رشد عقلى آنها کمک کنید، تا در موقع بلوغ از رشد عقلى کافى برخوردار باشند. به این ترتیب، برنامه سازندگى شخصیّت آنها نیز جزء وظایف سرپرستان خواهد بود.
(آیه 6) در این آیه دستور دیگرى درباره یتیمان و سرنوشت اموالشان داده مى فرماید: «و یتیمان را چون به حدّ بلوغ برسند، بیازمایید» (وَابْتَلُوا الْیَتَامَى حَتَّى إِذَا بَلَغُوا النِّکَاحَ).
یعنى ثروتشان موقعى به دستشان داده مى شود که هم به بلوغ جسمى برسند و نیازشان به مال شدید شود و هم بلوغ فکرى پیدا کنند و توانایى بر حفظ اموال داشته باشند.
«اگر در آنها رشد (کافى) یافتید، اموالشان را به آنها بدهید» (فَإِنْ ءَانَسْتُمْ مِنْهُمْ رُشْدًا فَادْفَعُوا إِلَیْهِمْ أَمْوَالَهُمْ).
واژه «آنستم» از ماده «ایناس» به معنى مشاهده و رؤیت است. اشاره به اینکه رشد آنها باید کاملاًمسلّم شود.
سپس بار دیگر به سرپرستان تأکید مى کند: «و پیش از آنکه بزرگ شوند، اموالشان را از روى اسراف نخورید» (وَ لاَتَأْکُلُوهَا إِسْرَافًا وَ بِدَارًا أَنْ یَکْبَرُوا).
و دیگر اینکه: «هر کس که بى نیاز است، (از برداشت حق الزحمه) خوددارى کند، و آن کس که نیازمند است، به طور شایسته (و مطابق زحمتى که مى کشد،) از آن بخورد» (وَ مَنْ کَانَ غَنِیًّا فَلْیَسْتَعْفِفْ وَ مَنْ کَانَ فَقِیرًا فَلْیَأْکُلْ بِالْمَعْرُوفِ).
سپس به آخرین حکم درباره اولیاى ایتام اشاره کرده مى فرماید: «و هنگامى که اموالشان را به آنها بازمى گردانید، شاهد بگیرید» تا جاى اتّهام و گفتوگو باقى نماند (فَإِذَا دَفَعْتُمْ إِلَیْهِمْ أَمْوَالَهُمْ فَأَشْهِدُوا عَلَیْهِمْ).
در پایان آیه مى فرماید: بدانید که حساب کننده واقعى خداست و مهم این است که حسابتان نزد او روشن باشد، اوست که اگر خیانتى از شما سر زند و بر گواهان مخفى بماند به حساب آن رسیدگى خواهد کرد، «و خداوند براى محاسبه کافى است» (وَ کَفَى بِاللَّهِ حَسِیبًا).
