(آیه 118) به تناسب بهانه جویى هاى یهود، در این آیه سخن از گروه دیگرى از بهانه جویان است که ظاهراً همان مشرکان عرب بودند. مى گوید: «افراد ناآگاه گفتند: چرا خدا با ما سخن نمى گوید و یا چرا آیه و نشانه اى براى خود ما نمى آید؟!» (وَ قَالَ الَّذِینَ لاَیَعْلَمُونَ لَوْ لاَ یُکَلِّمُنَا اللَّهُ أَوْ تَأْتِینَا ءَایَةٌ).

قرآن در پاسخ این ادّعاهاى لجوجانه و خودخواهانه مى گوید: «پیشینیان آنها نیز، همین گونه سخن مى گفتند; دلها و افکارشان مشابه یکدیگر است; ولى ما (به اندازه کافى) آیات و نشانه ها را براى اهل یقین (و حقیقت جویان) روشن ساخته ایم» (کَذلِکَ قَالَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ مِثْلَ قَوْلِهِمْ تَشَابَهَتْ قُلُوبُهُمْ قَدْبَیَّنَّا الاَْیَاتِ لِقَوْم یُوقِنُونَ).

اگر به راستى منظور آنها درک حقیقت و واقعیت است، همین آیات را که بر پیامبر اسلام(ص) نازل کردیم نشانه روشنى بر صدق گفتار اوست.

(آیه 119) در این آیه روى سخن را به پیامبر کرده و وظیفه او را در برابر درخواست معجزات اقتراحى و بهانه جویى هاى دیگر مشخص مى کند مى گوید: «ما تو را به حق، براى بشارت و بیم دادن (مردم جهان) فرستادیم» (إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ بِالْحَقِّ بَشِیرًا وَ نَذِیرًا).

تو وظیفه دارى دستورهاى ما را براى مردم بیان کنى، معجزات را به آنها نشان دهى و حقایق را با منطق تبیین نمایى. این دعوت باید همراه با تشویق نیکوکاران و بیم دادن بدکاران باشد.

«و مسؤول (گمراهى) دوزخیان (پس از ابلاغ رسالت) نیستى» (وَ لاَتُسْئَلُ عَنْ أَصْحَابِ الْجَحِیمِ).