(آیه 161) هنگامى که بعضى از تیراندازان احد مى خواستند سنگر خود را براى جمع آورى غنیمت تخلیه کنند، امیر آنان دستور داد: از جاى خود حرکت نکنید، رسول خدا شما را از غنیمت محروم نخواهد کرد. ولى آن دنیاپرستان، براى پنهان ساختن چهره واقعى خود، گفتند: ما مى ترسیم پیامبر در تقسیم غنایم ما را از نظر دور دارد.
قرآن مى گوید: گمان کردید ممکن است پیامبر به شما خیانت کند؟ در حالى که «ممکن نیست هیچ پیامبرى خیانت کند» (وَ مَا کَانَ لِنَبِىّ أَنْ یَغُلَّ).
خداوند در این آیه ساحت مقدّس پیامبران را به طور کلّى از خیانت منزّه داشته و مى گوید: اساساً چنین چیزى شایسته مقام نبوّت نیست.
البتّه روشن است، خیانت براى هیچ کس مجاز نیست، خواه پیامبر باشد یا غیرپیامبر، ولى از آنجا که گفتوگوى عذرتراشان جنگ احد درباره پیامبر(ص) بود، آیه نخست سخن از پیامبران مى گوید سپس اضافه مى نماید: «و هر کس خیانت کند، روز رستاخیز، آنچه را در آن خیانت کرده، با خود (به صحنه محشر) مى آورد» و به این ترتیب، در برابر همگان رسوا مى شود (وَ مَنْ یَغْلُلْ یَأْتِ بِمَا غَلَّ یَوْمَ الْقِیَـمَةِ).
«سپس به هرکس، آنچه را فراهم کرده (و انجام داده) است، به طور کامل داده مى شود; و (به همین دلیل) به آنها ستم نخواهد شد» چراکه محصولِ اعمالِ خود را خواهند دید (ثُمَّ تُوَفَّى کُلُّ نَفْس مَا کَسَبَتْ وَ هُمْ لاَ یُظْلَمُونَ).
