(آیه 161) در آیات گذشته نتیجه کتمان حق را دیدیم، این آیه و آیه بعد در تکمیل آن به افراد کافرى اشاره مى کند که به لجاجت و کتمان و کفر و تکذیب حق تا هنگام مرگ ادامه مى دهند.
نخست مى گوید: «کسانى که کافر شدند، و در حال کفر از دنیا رفتند، لعنت خداوند و فرشتگان و همه مردم بر آنها خواهد بود» (إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا وَ مَاتُوا وَ هُمْ کُفَّارٌ أُولَـئِکَ عَلَیْهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ وَالْمَلاَئِکَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِینَ).
این گروه نیز همانند کتمان کنندگان حق، گرفتار لعن خدا و فرشتگان و مردم مى شوند با این تفاوت که چون تا آخر عمر بر کفر اصرار ورزیده اند، راه بازگشتى برایشان باقى نمى ماند.
(آیه 162) سپس مى افزاید: «همیشه در آن (لعن و دورى از رحمت پروردگار) باقى مى مانند; نه در عذاب آنان تخفیف داده مى شود، و نه مهلتى خواهند داشت» (خَالِدِینَ فِیهَا لاَ یُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَ لاَهُمْ یُنْظَرُونَ).
(آیه 163) و از آنجا که اصل توحید به همه این بدبختیها پایان مى دهد در این آیه مى گوید: «و خداى شما، خداوند یگانه اى است» (وَ إِلَـهُکُمْ إِلَـهٌ وَاحِدٌ).
و براى تأکید بیش تر مى افزاید: «که غیر از او معبودى نیست» (لاَ إِلَـهَ إِلاَّ هُوَ).
و در آخرین جمله، به عنوان دلیل مى فرماید: «اوست بخشنده و مهربان» و داراى رحمت عام و خاصّ (الرَّحْمَـنُ الرَّحِیمُ).
آرى، کسى که رحمت عامش همگان را فراگرفته و براى مؤمنان رحمت ویژه اى قرار داده شایسته عبودیت است.
