(آیه 85) همان طور که در تفسیر آیه قبل اشاره شد، قرآن مى گوید هر کسى در درجه اوّل مسؤول کار خویش است، امّا براى اینکه از این مطلب سوءاستفاده نشود در این آیه مى فرماید: «کسى که شفاعت [= تشویق و کمک] به کارِ نیکى کند، نصیبى از آن براى او خواهد بود; و کسى که شفاعت [= تشویق و کمک] به کار بدى کند، سهمى از آن خواهد داشت» (مَنْ یَشْفَعْ شَفَاعَةً حَسَنَةً یَکُنْ لَهُ نَصِیبٌ مِنْهَا وَ مَنْ یَشْفَعْ شَفَاعَةً سَیِّئَةً یَکُنْ لَهُ کِفْلٌ مِنْهَا).(1)

بنابراین، مسؤولیت هرکس در برابر اعمال خویش به آن معنى نیست که از دعوت دیگران به سوى حق و مبارزه با فساد چشم بپوشد و روح اجتماعى اسلام را به فردگرایى و بیگانگى از اجتماع مبدّل سازد.

مطابق این منطق اسلامى، فقط عاملان گناه گناهکار نیستند بلکه همه کسانى که با استفاده از وسائل مختلف تبلیغاتى یا آماده ساختن زمینه ها، حتّى گفتن یک جمله تشویق آمیز، عاملان گناه را به کار خود ترغیب کنند، در آن سهیم مى باشند. همچنین کسانى که در مسیر خیرات و نیکیها از چنین برنامه هایى استفاده مى نمایند، از آن سهم دارند.

در پایان آیه مى فرماید: «و خداوند، حسابرس و نگه دار هرچیز است» (وَ کَانَ اللَّهُ عَلَى کُلِّ شَىْء مُقِیتًا).

1. «کفل» در اصل به معنى قسمت عقب پشت حیوان است که سوار شدن بر آن ناراحت کننده مى باشد. بدین جهت، هرگونه گناه و سهم بد را کفل گویند. همچنین به کارى که زحمت داشته باشد، کفالت گفته مى شود.