در این آیه به بخش دیگرى از خلافکاریهاى یهود و اهل کتاب اشاره کرده مى فرماید: «کسانى که پیمان الهى و سوگندهاى خود (به نام مقدّس او) را به بهاى ناچیزى مى فروشند، آنها بهره اى در آخرت نخواهند داشت» (إِنَّ الَّذِینَ یَشْتَرُونَ بِعَهْدِاللَّهِ وَ أَیْمَانِهِمْ ثَمَنًا قَلِیلاًأُولَـئِکَ لاَ خَلاَقَ لَهُمْ فِى الاَْخِرَةِ).
البتّه آیه به صورت کلّى ذکر شده هر چند شأن نزول آن، گروهى از علماى اهل کتاب است. قرآن در این آیه پنج مجازات براى آنها ذکر مى کند. نخست اینکه از مواهب بى پایان عالم دیگر بهره اى نخواهند داشت، چنانکه در بالا ذکر شد.
دیگر اینکه: «و خداوند با آنها سخن نمى گوید» (وَ لاَ یُکَلِّمُهُمُ اللَّهُ).
«و به آنان در قیامت نمى نگرد» (وَ لاَ یَنْظُرْ إِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیَـمَةِ).
روشن است که منظور از سخن گفتن خداوند، سخن گفتن با زبان نیست زیرا خداوند از جسم و جسمانیات پاک و منزّه است، بلکه منظور سخن گفتن از طریق الهام قلبى یا ایجاد امواج صوتى در فضاست، همانند سخنانى که موسى از شجره طور شنید.
همچنین نظر کردن خداوند به آنان اشاره به توجّه و عنایت خاصّ اوست، نه نگاه با چشم جسمانى، آن چنان که بعضى ناآگاهان پنداشته اند.
و سرانجام مجازات چهارم و پنجم: «و آنها را (از گناه) پاک نمى سازد; و عذاب دردناکى براى آنهاست» (وَ لاَ یُزَکِّیهِمْ وَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ).
و از اینجا روشن مى شود که گناه پنهان ساختن آیات الهى و شکستن عهد و پیمان او و استفاده از سوگندهاى دروغین تا چه حد سنگین است که تهدید به این همه مجازاتهاى روحانى و جسمانى و محرومیت کامل از الطاف و عنایات الهى شده است.
