(آیه 89) درباره نزول این آیه و آیه بعد از امام صادق(ع) روایت شده است: یهود در کتابهاى خود دیده بودند هجرتگاه پیامبر اسلام بین کوه عیر و کوه اُحُد (دو کوه در دو طرف مدینه) خواهد بود. یهود از سرزمین خویش بیرون آمدند و در جستوجوى سرزمین مهاجرت رسول اکرم(ص) پرداختند، در این میان به کوهى به نام حداد رسیدند گفتند: حداد همان اُحُد است. در همان جا متفرّق شدند و هر گروهى در جایى مسکن گزیدند، بعضى در سرزمین تیما و بعضى دیگر در فدک و عدّه اى در خیبر.
آنان که در تیما بودند میل دیدار برادران خویش نمودند. در این اثنا عربى عبور مى کرد، مرکبى را از او کرایه کردند. وى گفت: من شما را از میان کوه عیر و اُحُد خواهم برد. گفتند: هنگامى که بین این دو کوه رسیدى ما را آگاه نما.
مرد عرب هنگامى که به سرزمین مدینه رسید اعلام کرد که اینجا همان سرزمین است که بین دو کوه عیر و احد قرار گرفته است. سپس اشاره کرد و گفت این عیر است و آن هم احد. یهود از مرکب پیاده شدند و گفتند: ما به مقصود رسیدیم دیگر احتیاج به مرکب تو نیست و هر جا مى خواهى برو.
آنها در سرزمین مدینه ماندند و اموال فراوانى کسب نمودند. این خبر به سلطانى به نام تبع رسید. با آنها جنگید. یهود در قلعه هاى خویش متحصّن شدند. وى آنان را محاصره کرد و سپس امان داد. آنها به نزد سلطان آمدند. تبع گفت: من این سرزمین را پسندیده ام و در آن خواهم ماند. گفتند: این چنین نخواهد شد زیرا این سرزمین هجرتگاه پیامبرى است که جز او کسى نمى تواند به عنوان ریاست در اینجا بماند.
تبع گفت: بنابراین من از خاندان خویش کسانى را در اینجا قرار خواهم داد تا زمانى که پیامبر موعود بیاید، وى را یارى نمایند. بدین جهت، او دو قبیله معروف اوس و خزرج را در آن مکان ساکن نمود.
این دو قبیله هنگامى که جمعیّت فراوانى پیدا کردند به اموال یهود تجاوز نمودند. یهودیان به آنها مى گفتند: هنگامى که «محمّد» مبعوث گردد شما را از سرزمین ما بیرون خواهد کرد.
هنگامى که محمّد مبعوث شد، اوس و خزرج که به نام انصار معروف شدند به او ایمان آوردند و یهود وى را انکار نمودند. این است معنى آیه وَ کانُوا مِن قَبلُ یَستَفتِحُونَ عَلَى الَّذینَ کَفَرُوا.
