(آیه 40) از آنجا که داستان نجات بنى اسرائیل از چنگال فرعونیان و خلافت آنها در زمین سپس فراموش کردن پیمان الهى و گرفتار شدن به رنج و بدبختى شباهت زیادى به داستان آدم دارد، خداوند در این آیه روى سخن را به بنى اسرائیل کرده مى گوید: «اى فرزندان اسرائیل، نعمت مرا، که به شما ارزانى داشتم به یاد آورید و به پیمانى که با من بسته اید وفا کنید تا من نیز به پیمان شما وفا کنم، و (در راه انجام وظیفه و عمل به پیمانها) تنها از من بترسید!» (یَا بَنِى إِسْرَائِیلَ اذْکُرُوا نِعْمَتِىَ الَّتِى أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَ أَوْفُوا بِعَهْدِى أُوفِ بِعَهْدِکُمْ وَ إِیَّاىَ فَارْهَبُونِ).(1)
در حقیقت، این سه دستور (یادآورى نعمتهاى الهى، وفاى به عهد پروردگار و نافرمانى او) اساس تمام برنامه هاى الهى را تشکیل مى دهد.
جمله «إیّاى فارهبون» تأکیدى است بر این مطلب که در راه وفاى به پیمانهاى الهى و اطاعت فرمانش از هیچ چیز و هیچ کس نباید ترسید. این انحصار را از کلمه «ایّاى» که مقدّم بر جمله «فارهبون» است، استفاده مى کنیم.
1. در اینکه پیمانهاى خدا با یهود چه بوده رک: آیه 83 و 84 همین سوره و آیه 12 سوره مائده.