(آیه 116) این آیه و دو آیه بعد درباره گفتوگوى خداوند با حضرت مسیح(ع) در روز رستاخیز بحث مى کند. مى گوید: «و آنگاه که خداوند به عیسى بن مریم مى گوید: آیا تو به مردم گفتى که من و مادرم را به عنوان دو معبود غیر از خدا انتخاب کنید؟!» (وَ إِذْ قَالَ اللَّهُ یَا عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ ءَأَنْتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِى وَ أُمِّىَ إِلَـهَیْنِ مِنْ دُونِ اللَّهِ).

مسیح با نهایت احترام چند جمله در پاسخ مى گوید:

1. نخست زبان به تسبیح خداوند گشوده و «مى گوید: منزّهى تو» از هرگونه شریک (قَالَ سُبْحَانَکَ).

2. «من حق ندارم آنچه را که شایسته من نیست، بگویم!» (مَا یَکُونُ لِى أَنْ أَقُولَ مَا لَیْسَ لِى بِحَقّ).

در حقیقت، نه تنها گفتن این سخن را از خود نفى مى کند بلکه مى گوید: اساساً چنین حقّى را ندارم و چنین گفتارى هرگز با مقام و موقعیت من سازگار نیست.

3. سپس به علم بى پایان پروردگار استناد کرده مى گوید: «اگر چنین سخنى را گفته باشم، تو مى دانى. تو از آنچه در روح و جان من است، آگاهى; و من از آنچه در ذات (پاک) توست، آگاه نیستم. به یقین تو از تمام اسرار و پنهانى ها باخبرى» (إِنْ کُنْتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُ تَعْلَمُ مَا فِى نَفْسِى وَ لاَأَعْلَمُ مَا فِى نَفْسِکَ إِنَّکَ أَنْتَ عَلاَّمُ الْغُیُوبِ).

(آیه 117) 4. «من جز آنچه مرا به آن فرمان دادى، چیزى به آنها نگفتم; (به آنها گفتم:) خداوندى را بپرستید که پروردگار من و پروردگار شماست» (مَا قُلْتُ لَهُمْ إِلاَّ مَا أَمَرْتَنِى بِهِ أَنِ اعْبُدُوااللَّهَ رَبِّى وَ رَبَّکُمْ).

5. «و تا زمانى که در میان آنها بودم، مراقب و گواهشان بودم; ولى هنگامى که مرا از میانشان برگرفتى، تو خود مراقب آنها بودى; و تو بر هر چیز، گواهى» (وَ کُنْتُ عَلَیْهِمْ شَهِیدًا مَادُمْتُ فِیهِمْ فَلَمَّا تَوَفَّیْتَنِى کُنْتَ أَنْتَ الرَّقِیبَ عَلَیْهِمْ وَ أَنْتَ عَلَى کُلِّ شَىْء شَهِیدٌ).

(آیه 118) 6. و با این همه «اگر آنها را (در برابر این انحراف بزرگ) مجازات کنى، بندگان تواند (و قادر به فرار از مجازات تو نیستند); و اگر آنان را ببخشى (و از گناهانشان صرف نظر کنى)، توانا و حکیمى» نه کیفر تو نشانه بى حکمتى است، و نه بخشش تو نشانه ضعف است (إِنْ تُعَذِّبْهُمْ فَإِنَّهُمْ عِبَادُکَ وَ إِنْ تَغْفِرْ لَهُمْ فَإِنَّکَ أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ).