(آیه 57) آن گونه که از آیات (21 تا 26) سوره مائده برمى آید، پس از آنکه بنى اسرائیل از چنگال فرعونیان نجات یافتند، خداوند به آنها فرمان داد که به سوى سرزمین مقدّس فلسطین حرکت کنند و در آن وارد شوند امّا بنى اسرائیل زیر بار این فرمان نرفتند و گفتند: تا ستمکاران (قوم عمالقه) از آنجا بیرون نروند ما وارد این سرزمین نخواهیم شد. به این هم اکتفا نکردند، به موسى گفتند: «تو و خدایت به جنگ آنها بروید پس از آنکه پیروز شدید ما وارد خواهیم شد.»
موسى از این سخن سخت ناراحت گشت و به پیشگاه خداوند شکایت کرد. سرانجام مقرّر شد که بنى اسرائیل چهل سال در بیابان (صحراى سینا) سرگردان بمانند.
گروهى از کار خود پشیمان شدند و به درگاه خدا روى آوردند. خداوند بار دیگر بنى اسرائیل را مشمول نعمتهاى خود قرار داد که به قسمتى از آن در این آیه اشاره مى کند. مى فرماید: «و ابر را بر شما سایبان قرار دادیم» (وَ ظَلَّلْنَا عَلَیْکُمُ الْغَمَامَ).
پیداست مسافرى که از صبح تا غروب در بیابان در دل آفتاب راه پیمایى مى کند، از سایه گوارا همچون سایه ابر که نه فضا را بر انسان محدود مى کند و نه مانع نور و وزش نسیم است، چه قدر لذّت مى برد.
از سوى دیگر، رهروان این بیابان سوزان، آن هم براى مدّت طولانى چهل سال، نیاز به موادّغذایى کافى دارند. این مشکل را نیز خداوند براى آنها حل کرد چنانکه در دنباله همین آیه مى فرماید: «و مَنّ [= شیره مخصوص و لذیذ درختان] و سلوى [= مرغان مخصوص شبیه کبوتر] را بر شما فرستادیم» (وَ أَنْزَلْنَا عَلَیْکُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى).
و گفتیم: «از نعمتهاى پاکیزه اى که به شما روزى داده ایم بخورید» و از فرمان خدا سرپیچى نکنید و شکر نعمتش را بگذارید (کُلُوا مِنْ طَیِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاکُمْ).
ولى شما کفران کردید. «آنها به ما ستم نکردند; بلکه به خود ستم مى نمودند» (وَ مَا ظَلَمُونَا وَ لَـکِنْ کَانُوا أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ).
