در میان گروهى از مفسّران مشهور است که صفت «رحمان» اشاره به رحمت عام خداست که شامل دوست و دشمن، مؤمن و کافر، نیکوکار و بدکار مى باشد.
«رحیم» اشاره به رحمت خاص پروردگار است که ویژه بندگان صالح و فرمانبردار است. به همین خاطر «رحمان» در قرآن به صورت مطلق آمده که نشانه عمومیت آن است در حالى که «رحیم» گاهى به صورت مقیّد ذکر شده که دلیل بر خصوصیت آن است مانند: «وَ کَانَ بِالْمُؤْمِنِینَ رَحِیمًا» (او نسبت به مؤمنان همواره رحیم بوده است» (احزاب/43).
در روایتى از امام صادق(ع) مى خوانیم: «خداوند معبود همه چیز است، نسبت به مخلوقاتش رحمان و نسبت به خصوص مؤمنان رحیم است.»