از قانون ارث تنها یک عدّه از بستگان آن هم روى حساب معیّنى بهره مند مى شوند در حالى که شاید عدّه دیگرى از فامیل و احیاناً بعضى از دوستان و آشنایان نزدیک، نیاز مبرمى به کمکهاى مالى داشته باشند.

و نیز در مورد بعضى از وارثان گاه مبلغ ارث پاسخگوى نیاز آنها نیست. بدین رو، اسلام در کنار قانون ارث، قانون وصیّت را قرار داده و به مسلمانان اجازه مى دهد نسبت به یک سوم از اموال خود، براى بعد از مرگ خویش، تصمیم بگیرند.

از اینها گذشته، گاه انسان مایل است کارهاى خیرى انجام دهد امّا در زمان حیاتش به دلایلى موفق نشده. منطق عقل ایجاب مى کند براى انجام این کارهاى خیر، دست کم براى بعد از مرگش محروم نماند. مجموع این امور موجب شده است که قانون وصیّت در اسلام تشریع گردد.

البتّه وصیّت منحصر به موارد فوق نیست بلکه انسان باید وضع دیون خود و امانتهایى که به او سپرده شده و مانند آن را در وصیّت مشخص کند به گونه اى که هیچ امر مبهمى در حقوق مردم یا حقوق الهى که برعهده اوست وجود نداشته باشد.

در روایات اسلامى تأکیدهاى فراوانى در زمینه وصیّت شده; از جمله در حدیثى از پیامبر اسلام(ص) مى خوانیم: «کسى که بدون وصیّت از دنیا برود، مرگ او مرگ جاهلیت است.»